DSC270

« odchyl--

rtototort t»o«k<y pracy. Za wrgkdu na «"”■

Mydi untnimenlów oddzialywaote lotoałgMCOptaac piriiti wmtysiklm iw kształtowaniu łącznego popyta m towary. Skuteczność W«o oddziaływania. • »¹“¹ «“¹• no¹ podajmowania takich działań. joto jednak róbae nraat— w Ilicnuur/t Oprócz zwolenników lwrtkp korzystania t tych ihMrulMnrów, związanych ■yzetaą i tradycja bynaitfowika, nwcay wkła «pytt¹ w nj kwortU. blisko związanych c kierunkiem neokłasyczaj¹ (do kontrowersji taj wrtciny w dahoj czeki ro&łrńło) Politykę ekonomiczną imtu ideugrefować a waMajtoc obszary w układzie segmentowym (por. Dday, Meller i Wiśniowski. 1998.5. 172). Z tego puakto widzem owiną wyróżnić pdlitykc przemysłową. rolną, hawttiyeyj-oą, przekształceń strukturalnych, regionalną, cdtoflą mieszkaniową, społeczną Ud. Klaayfikacja u zwraca ■² fC aa obszary polityki ekonomicznej, które mogą nieć znacronic dh rozmiarów bezrobocia. Jest raczej bezipona. de procesy gospodarcze zachodzące w tych TOmlmęk oraz prowadzona tam polityka ekonomiczna nic tą ba znaczenia dla rozmiarów bezrobocia. Kontrowersje pop. wiają się wówczas, gdy chce sk określić rolę sytuacji ai rynku pracy w kształtowaniu kierunków polityki ckanń-cznej w poszczególnych segmentach. Mamy zwoknałós kompleksowego podejścia do walki z bezrobociem. ¹k» lująccgo potrzebę uwzględnienia aspektów miedwicm w kształtowaniu kierunków polityki ekonomiczne)« p» szczególnych segmentach¹. Za poóejictem tym przeon wiają istotne naje. W przypadku szczególnie tóp|g poziomu bezrobociu kompleksowe podejście do ułt łbmdocKrn nota aac ukarać jedynym aa krótką metę popmwy sytuacji aa rynku pracy. $¹■!• Wj® mają te¹ prasownicy kompleksowego podaj-fcta. którzy uważają, te poszczególne segmenty polityki cfcononwcrarj mają wbsae ważne cele i zadania, a respek-towanłe wady pronrowania zadwdateaśa pny kmaltowa-■ ■ipoiaoegćinycb togawatowycb rodzajów polityki mole podważać toafizacje przyjętych celów i ndak Ror> tazyinkefc lego dylematu me jot praie. W każdym

phdiwif¹)skjtdt.hnlitypnytyBhitp.|aw|(

tendencje i aktnalaą sjaancje na rynką pracy.

Do tradycyjnych podziałów połhyki rknacmicrarj atlety rakeryć podział aa pokrytą makroekonomiczną i pohtykc mikroekonomie zną (por. Harc | Ktfby. red.. M4V Zgodnie z tą klasyfikacją. połnyka mshmrkonomi-ona obej—je driałanta patom skfcrowaaa aa łączne litMri popyta i podaży w gospodarce, polityka trakro ekanoniczna zaś dotyczy oddziaływania aa poaacacgókK nkaory i segmeaty gospodarki oraz grupy podmiotów pnpodtrczych. w tym min. na podmioty tynku pracy. Również ta klasyfikacja wskazuje na możliwość bardzo undtrp¹ ftUńUym aa rozmiary bezrobocia Odyby odaidć pohtykc ■akTnfkramimczaą jodynie do rynka iwy. ¹> klasyfikacja ta jeat bhska podziałowi na pohiytą utrudnieni¹ j politykę rynka pracy. W Mtratunc zwraca dę uwage aa odmienne cele i tmtnuncncy obu rodzajów polityki (por. Wiśniowski. 1994. s. 29>39k Podczas gdy petoyka zatrudnienia ma na celu oddziaływanie aa ogólny poziom zatrudnienia w gospodarce, a w szczególności o-Ufamc stano pełnego zatrudnienia, to polityka rynka pacy nakierowana jest głównie na rozwiązywanie problemów strukturalnych rynku pracy i poprawianie skalecz-aotd jego funkcjonowania. Pohtyka zatrodmenu wyko-ttywnjilnwramrnty pfthtyM nakioekooomiancj. rwłtsa-cnpcitytopirntCZncjt fiskalnej, natomiaw polityka tyntat

236

1

KadacaB«ieidwi«ponoWa»Małca«¹iłto¹ka^Nn

2

drrWiaM r~^v1^,łQ»^,> ttoha.MaaniWtfawwda.teMV