Eklezjastes4

288 Eki j /ja*. i i

288 Eki j /ja*. i i

lu ta

%

plv

Abym w mądrości umysł wyuczony Trzymał, od głupstwa cale oddalony,

115 Ażbym obaczył, co potrzebniejszego Synom człowieczym i co jest lepszego,

Na co pod słońcem potrzebny długi wiek Albo dni życia, które żyje człowiek.

Ogromne gmachy i domy wspaniałe 120 Wywiodłem, ludzkim oczom okazałe.

Pyszne ogrody i bujne winnice,

W nich wysadzone drzewami ulice Założyłem był i długie kanały Wodąm napełnił, aby je skrapiały.

125 Sług niezliczonych i służebnic dwory Wielkie trzymałem, i pełne obory Różnego bydła dla mojej wygody,

I wielu owiec nieprzejrzane trzody,

Których przede mną żaden w Izraelu 130 Nie widział w kupie i nie miał tak wielu. Pełne skarbnice miałem i komory Srebra i złota, gdzie królewskie zbiory,

Gdzie skarby królestw były zgromadzone I wielkich bogactw sumy niezliczone.

135 Śpiewaki także i śpiewaczki miałem,

I z różnych muzyk koncertów słuchałem. Miałem i służby, puchary i dzbany, ;

I na Syleńów likwor roztruchany. U Panemem zgoła był i wszystkich calem¹ 140 Przeszedł bogactwy królów w Jeruzalem.

A mądrość we mnie zawsze doskonała C Przemieszkiwała i nauka trwała.

Cokolwiek chciwe oczy ulubiły,

Bez zabronienia wszystkiego zażyły.

Anim na wodzy serca pohamował Od tych, którem mu rozkoszy zgotował.

'To za część fortun poczytając moich,

Zażyć pociechy z prace ręku swoich.

Aż skorom tego istotę u ważył,

Czegom z mej prace nabył albo zażył I com przez trudy i daremne poty Sprawił, przez ciężkie rąk i lat roboty,

Alić w tym wszystkim próżność uważyłem I utrapieniem serca osądziłem,

155 Widząc, że wszystko pod słońcem przeminie, A co się długo nabywa — wnet zginie.

ar, i

lAst L

U c

W \®X

V? •    .

/ '

7*

145

150

160

165

170

175

180

185

100

195

2(K)

Więc wziąłem przed się docliod/u » n-kawie Nauk i w mądrej paść umysł zabawie,

Znać się na głupstwie. Azaż człowiekowi

Godzi się swemu Stwórcy i Królowi

Móc w czym porównać? Lecz mogę rzec śmiele,

Że rozum ludzki właśnie ma tak wiele

Od głupstwa i od prostoty różności.

Jak dzień od nocy, światło od ciemności.

W mądrego głowie baczne oko sądzi,

Chód zaś głupiego po ciemnościach błądzi A przecięm doznał, że tenże mądrego Ostatni koniec, który i głupiego.

I rzekłem: „Na cóż rozum mi się znijdzie, « Gdy mi tak umrzeć jak głupiemu przyjdzie?” Mowy me z myślą skończyłem tajemne,

Widząc, że wszystko próżne i daremne.

Nie będzie pamięć długo wiekowała I tak mądrego, jak głupiego znała.

Wszystko czas zetrze i z wieki zaginie,

Co chwała głosi i co sławą słynie;

Ani się śmierci mądry, ani głupi Rozumem ani prostotą wykupi.

I dlatego mi życie się sprzykrzyło,

Widząc, że wszystko pod słońcem złe było I że każda rzecz wiatrem i marnością,

1 utrapieniem, i dolegliwością.

Zaczyni mądrości wszelkiej poniechałem. Dla której długo darmo pracowałem,

Nie wiedząc, kto by po mnie następował,

Kto by dziedziczył i kto by panował:

Mądry czy głupi, i czy by rozumiał.

Co to, i jeśli zażyć tego umiał.

Co pracowite ręce me zbierały,

I co mu z krwawym potem zgotowały.

I zali jest co nad to marniejszego?

Zaczyni straciłem serce do wszystkiego.

Bo choć kto w długiej mądrości pracuje,

Cóż po tym, gdy to głupi opanuje;

Nad to człekowi nie masz nic cięższego.

Bo na cóż mu się przyda praca jego?

Na co starania i ckliwe obroty?

Po co strapionej głowy krwawe poty?

Wszystkie dni jego bólem i niedolą Zejdą i w nocy snu mu nie pozwolą.

Cóż marniejszego? Nie lepiejż wesoło

(i/t z-j

C t

tJ/

A

Ot