Eklezjastes8

296 Eki i:/i v

Wv

Coż nad głupiego więcej ma uczony I co ubogi, nędzny, opuszczony? —

455 Tylko, że się tam garnie i tam spieszy.

Gdzie się żywotem wiecznym umysł cieszy. Lepiej się na tym, co miłe, osiedzieć.

Niż tego pragnąć, o czym trudno wiedzieć. Lecz i to marność, której skłania ucha 460 To serce, co ma nadętego ducha.

Kto ma być przyszłym, już mu ogłosiły Imię wyroki, już je naznaczyły.

Wiemy, że człowiek i że nie poradzi Duższemu, gdy się w sądzie z nim powadzi. 465 Słów to są gminy, co próżny swar rodzą W ustach, a same na nic się nie zgodzą.

ROZDZIAŁ VII

Quid necesse est homilii miliom se ijitaerere, etc.

Nad ludzką własność co li człowiekowi ; ...._Jx Przyda się szukać więcej i wiekowi , V Chełpić się swemu, kiedy nie wie tego,

470 Co mu jest żyjąc najpotrzebniejszego,

Liczbie dni jego. dniom pielgrzymowania,

Albo czasowi, co od wychowania Trawił i trawi, i co tak nikczemnie Jak więc cień mija i niknie daremnie?

475 Kto li pokaże i kto mu wywiedzie,

Co się po zejściu jego dziać tu będzie?

Lepszy jest zapach dobrego imienia,

Niż drogie maści, niż wonne kadzenia.

Lepszy dzień śmierci i ten, który wdaje 480 W grób ludzie, niż ten, co na świat wydaje. Lepiej do domu wniść tego, gdzie rady Panują troski, niż kędy biesiady;

W tamtym albowiem na pamięć przychodzi Koniec swój ludziom, a ten, który chodzi Zdrowo i żyje, tam myśl swą kieruje.

Co ma być potym i co następuje.

Gniew niż śmiech lepszy, bo twarzy zmarczonej Postać strofuje umysł rozpuszczony.

Serce roztropnych w smutku i niewoli 490 Obiera mieszkać, głupie — radość woli.

Lepiej się cieszyć mądrym strofowaniem,

Aniż pochlebnym głupich oszukaniem;

•A,

i

cW

Im

.1 A,

485

’A

A

0

\

Jak więc pod garncem ciernie, gdy goreje, Trzeszczy, tak głupi — kiedy się rozśmieje. 495 Lecz i to próżność! Obelga modrego Zmiesza i stępi rzeźwość serca jego.

Lepsza modlitwy część, gdy do skończenia Zbliża się, aniż początek modlenia;

I nad pysznego lepszy jest cierpliwy.

500 Nie bądź porywczym do myśli gniewliwej, Bo na głupiego zawsze łonie śmiele Gniew odpoczywa i gniazdo swe ściele.

Nie mów: „Co li jest, że czasy dawniejsze Szczęśliwsze były, aniż teraźniejsze?” —

505 Zaprawdę głupi, kto się bada o to.

Potrzebniejsza jest mądrość, co ma złoto I co nasyci potrzebnego żądze;

Obronią równo: mądrość i pieniądze.

Lecz w tym ma więcej mądrość i nauka,

5io Że żywot daje temu, co jej szuka.

Patrz, jak swe dzieła Boska ręka stawi: Gdy ta opuści, żadna nie poprawi.

Zażywaj dobra, pókić nie upłynie,

A miej przezorną myśl o złej godzinie,

515 Bo tą i tamtą jeden Bóg szafuje I dlatego nią zarówno kieruje,

Ażeby człowiek, chociaż godzien winy,

Do narzekania nie miał nań przyczyny.

I tom też widział za dni mej marności:

520 Dobry zaginie czasem w swej słuszności,

A zaś niezbożny, długie wiodąc lata.

Zażywa jak chce w nieprawościach świata. Nie chciej być podczas nazbyt sprawiedliwy I do mądrości nad miarę skwapliwy,

525/ Abyś nie zawiódł rozumu i słowy

Wyśmienitymi nie zamieszał głowy.

Więc niezbożności zbytniej się wystrzegaj Ani na głupstwie upornie polegaj,

Abyć przed czasem życie zamierzone 530 W lot nie ucięły Parki rozdrażnione.

Wspomóc, rzecz dobra jest, sprawiedliwego; Ani oddalaj ręki twej od niego,

Bo kto się Boga boi i kto w straży Jego polega, nic lekce nie waży.

535 Mądrość zmocniła człowieka mądrego Nad dziesięć książąt miasta potężnego.

A któż na świecie jest tak zbyt cnotliwy.

r

Kh

kj

'V,

U. G,

O

c.

Oj

WW\

<rp

>u

o

m ppm

/v\_