Eklezjastes7

rv~v

294

rv~v

294

jjjć-	ODA	ojOrtę VV? c
O 7>		(5^ On-)
/o t
OATMJ	3 A>

Ty się bój Boga! Tyldzie potwarzą

O

\MO u

r Eku;/jam

J

Bo Bóg na niebie, a tyś jest na ziemi;

Słowy go raczej wychwalaj krótkiemi.

Myśl zbyt ciekawa marny sen przywodzi, v.5 370 Rozprawny język głupie sprawy rodzi.

Oddaj wnet, Boskiej coś przyrzekł świątnicy —

Nierad Bóg wierzy płonnej obietnicy.

Lepiej bez ślubu żyć, aniźli znowu Obiecanemu dość nie czynić słowu.

375 Nie daj ust swoich w opiekę grzechowi,

Ani śmiej tego mówić aniołowi,

Żeby nie było opatrzności w niebie,

By rozgniewany ciężko Bóg na ciebie I na twe słowa, któreś próżnych sieła 380 Wyrzekł, nie zgubił wszytkie rąk twych dzieła.

Kędy snów siła i gdzie zbytnia mowa,

Pełna marności musi tam być głowa.

I choć uciążone ujrzysz utrapione,

385 Niesprawiedliwe i gwałtowne sądy,

Krzywdy w krainie i niezbożne rządy,

Nie dziwuj temu; większy ma wielkiego Pod sobą, ci zaś znają najwyższego,

A nad te jeszcze jest, co rozkazuje,

390 Król wszystkiej ziemi, i co nią kieruje.

Łakomy z grosza nigdy nie utyje I kto zbiór kocha, ten go nie zażyje;

Toć to jest marność, że mając nie wiedzą,

Iż gdzie gwałt bogactw, gwałt tych, co je jedzą.

395 A na cóż temu, co je ma, przyda się,

Że tylko oczy bogactwy napasie?

Kto często robi i kto rad pracuje,

Temu sen, choćby nie dojadł, smakuje.

Kto zaś syt bogactw, tego grosz w niewoli 400 Trzyma, ani mu wyspać nie pozwoli.

Jest druga niemoc, nad tę nic gorszego:

Zbiór zachowany na złe pana swego,

Bo laki w biedzie przepadnie najprędzej.

Urodził syna, co będzie żył w nędzy.

405 Jak wyszedł nagi z matki swej żywota,

Tak się powróci, a jego robota I wierna praca dareTnna się stanie,

Nic z niej nie weźmie, wszystka tu zostanie.

Żałosna niemoc! Jako przywędrował,

4io Tak pójdzie nazad, a to, co pracował,

Zginie. Cóż z prace jego, że się wróci

Nagim, a co miał, to się w wiatr obróci? Wszystkie dni życia w kłopocie odprawił,

Io*

W pracy, frasunku, biedzie wiek swój strawił. Ten sam, mym zdaniem, szczęścia treść i czoło Zyszcze, kto żyje, je, pije wesoło,

Prace dni swoich z Boskich rąk zażywa;

To jest część jego i zdobycz prawdziwa. Każdemu na to dał Bóg opatrzenie,

420

Aby jadł z niego; na to dobre mienie, Aby go zażył, pracą się weselił I cieszył cząstką, co mu Bóg wydzielił. Pamięć dni jego Ickszą mu się stawi. Gdy mu rozkoszą serce Bóg zabawi.

ROZDZIAŁ VI

aliud malum, cfiiod vidi sub sole: vir, cui dedit Deus divitias, etc.

425    Jest jeszcze drugie złe, co się znajduje

Pod słońcem i co często ludzi psuje:

U

Mąż, co mu dał Bóg dla jego wygody Skarby, bogactwa, godność i dochody;

SC

Nic nie odmowne z nieba jego duszy 430 I niedostatkiem głowy nie ususzy.

Aż Bóg mu odjął tę władzą na ziemi,

\

Że nie zażyje, ni się cieszy temi,

V

Co mu dał, dary; jeszcze obcy przyjdzie I pożre wszystko, i tak zbiór wynidzie.

435 Próżność i bieda wielka rzec się może Nad wszystkie inne, bo co li pomoże,

Choćby kto nawet i stu synów spłodził,

Choćby największy życiem wiek przechodzi^.

Gdy z dóbr swych tego, co ma, nie zażyje 440 Ani tym dusze cieszy, póki żyje.

Nawet umiera i nie pogrzebiony.

Szczęśliwszy nadeń jest płód poroniony: _)

Darmo przyszedszy na świat, w ciemność idzie,

A imię jego niepamięcią znidzie,

445 Nie widział słońca i nie znał różności,

Którą się dobro oddziela od złości.

Chociażby tysiąc i drugi lat ważył Wiek późny jego, a dóbr swych nie zażył,

Za nic mu życie. Wszystko co się rodzi 450 Azaż do kresu jednegojnie. godzi?

W ustach człowieczych wszelka praca jego,

Ale się dusza nie napełni z tego.