w. Ciąźyński - ELEKTRONIKA W ZADANIACH
CięU I: Obliczanie punki ńw procy piZiTłtylów półprzewodnikowych
Dla pokazanego na rysunku układu
dwustopniowego napięciowego
wzmacniacza prądu zmiennego
należ)':
l. obliczyć punkty pracy tranzystorów Tl i T2 określone przez wartości Ic i Uct,
2. obliczyć maksymalną amplitudę niezniekształconego sygnału wyjściowego;
3. obliczyć wartość rezystancji Rgi, która mogłaby zostać włączona w miejsce źródła prądowego
1
Rys. 1.20.1
/ = 20 pA, bez zmiany punktów pracy tranzystorów.
Zakładamy, żc:
- złącze baza-emiter przewodzącego tranzystora (Tl i T2) można zastąpić spadkiem napięcia Ube = 0,6 V niezależnym od wartości prądu bazy;
- prądy zerowe Iceo tranzystorów Tl i T2 są bardzo małe, możliwe do pominięcia;
- współczynniki wzmocnienia prądowego tranzystorów Tl i T2 wynoszą odpowiednio p\ = 100 i $ = 50;
- w stanie nasycenia tranzystora T2 napięcie Uce tego tranzystora wynosi Uce, = 0,6 V i nie zależy od wartości prądu Ic;
- wartości pojemności CHt, Ce i Cwy są na tyle duże, że dla częstotliwości wzmacnianego sygnału można przyjąć, żc ich impedancje są równe zeru (kondensatory stanowią zwarcie).
Rozwiązanie
Ad 1. Zakładamy, że obydwa tranzystory znajdują się w stanic aktywnym. Ponieważ
znamy prąd polaryzacji bazy IBi = I możemy obliczyć prąd emitera tranzystora Tl:
I€{ = (fi, +1 )IB, = (100+1) • 20 pA = 2.02 mA
(1.20.1)
Potencjału Uei nie możemy obliczyć wprost, ponieważ prąd 4/ ma dwie składowe zależne od Uei'.
~ IrE\ + 1K2
Pierwszą z tych składowych obliczamy w zależności od Uei łatwo jako:
(1.20.2)
(1.20.3)
Szansę obliczenia drugiej składowej daje nam spostrzeżenie, że:
UE2=U,t-UDe: A więc:
(1.20.4)
(1.20.5)
a poszukiwana druga składowa prądu lEi> czyli prąd bazy tranzystora T2:
; _ J« _ Uą-Uu* *2 ft-fl (P2 + !)■/?,
£>
Podstawiając zależności (1.20.1), (1.20.3) wyrażenie:
(1.20.6)
(1.20.6) do (1.20.2) uzyskujemy
. uE\ UBE2
^F.\ (Pi
z którego możemy już wyznaczyć potencjał Uu, a następnie £7^:
U„=-
(Ą + 0*g2
51•10 Ś2
= 1,3 V
0,5 mS+
(7.20.5)
^£1 (Pz + H ^F.2 Ur2 = 1,3 V - 0.6 V = 0,7 V
Teraz z równania (1.20.6) można wyliczyć wartość Jbz-U,K2 1,3 V-0,6 V
/ =v"
1 Bi
51-100
= 1,37 mA
(1.20.9)
a następnie prąd kolektora i napięcie kolektor-emiter tranzystora T2:
Ujm = 68 mA • 100 f2 = 6,8 V UCE1 = Ecc -UM-£/„ = 15 V-6,8 V -0,7 V = 7,5 V Tranzystor Tl pracuje więc w punkcie pracy (2mA; 13,7 V) a tranzystor T2 w punkcie (68 mA; 7,5 V). Obydwa tranzystory znajdują się w stanic aktywnym, czyli użycie powyżej zależności dla tego stanu tranzystora było usprawiedliwione i uzyskane wyniki są poprawne.
Ad 2, Przyłożenie poprzez kondensator sprzęgający Cw, napięcia wejściowego powoduje, że prąd bazy tranzystora Tl oscyluje wokół stałej wartości 20 pA, co z kolei wymusza odpowiednie zmiany prądów /c i h obydwu tranzystorów wokół ich wartości spoczynkowych w punktach pracy. Zastosowanie kondensatora Ce o dużej pojemności włączonego równolegle do rezystancji Ke2 powoduje, żc pomimo zmian prądu 1E2 potencjał emitera Uaz pozostaje stały (opisano ten mechanizm dokładniej w zadaniu 1.12). Aby określić największą osiągalną amplitudę niezniekształconego napięcia wyjściowego wystarczy zatem prześledzenie zakresu zmian potencjału kolektora, przy których tranzystor T2 pozostaje w sumie aktywnym.
Spoczynkowy potencjał kolektora tranzystora T2 wynosi:
UC2=UE2+ U cez = (0,7 + 7.5) V = 8,2 V,
a więc przy ujemnych wartościach chwilowych przemiennego sygnału wejściowego odpowiadających zmniejszeniu prądu Ic2 do zera, potencjał kolektora może wzrosnąć do wartości Ecc= 15 V, czyli o 6,8 V. Wynika z tego, że dodatnia amplituda zmiennego napięcia wyjściowego (za kondensatorem sprzęgającym CH?). przy której nie wystąpiąjeszcze zniekształcenia może wynosić 6,8 V.
Przy dodatnich wartościach chwilowych przemiennego sygnału wejściowego odpowiadających wzrostowi prądu Icz potencjał kolektora spada i jeśli wzrost 7cz jest wystarczająco duży tranzystor może wejść w stan nasycenia. Odpowiadałoby to obniżeniu się potencjału kolektora do wartości:
Ua = VF.2 + (/c& = 0,7 V + 0,6 V = 1,3 V