Email2

Patogeneza

Pasożyt współzawodniczy z żywicielem o składniki pokarmu -"odjadanie" może stanowić poważny problem

Pasożytowanie wywołuje ponadto zespół objawów jelitowych i ogólnych, charakterystycznych także dla innych tasiemczyc.

Stropiła pasożyta przylega dokładnie do ściany przewodu pokarmowego, wchłania częściowo strawiony pokarm żywiciela, powodując jednocześnie zaburzenia procesów resorpcji l trawienia Zarażony człowiek cierpi na biegunki i bóle brzucha

Końcowe produkty przemiany mateni, usuwane przez system wydalmczy tasiemca, wykazują toksyczne działanie na ustrój źywictełi.

W niektórych przypadkach obserwowana jest niedokrwistość megalobłastyczna która objawia się znacznym spadkiem liczby czerwonych i białych krwinek oraz obniżeniem poziomu hemoglobiny Powodem tych zmian jesl wchłanianie przez tasiemca znacznych ilości witaminy B12, i spadkiem jej poziomu w surowicy krwi.

Tasiemiec nieuzbrojony

Lokalizacja Postać dojrzała płciowo pasożytuje w jelicie cienkim człowieka Wągry spotykane są w mięśniach bydła

Budowa Strobila tasiemca nieuzbrojonego osiąga długość 4-12 m Skoleks zaopatrzony jest w 4 przyssawki oraz w pozbawiony haczyków ryjek Krótka nieczłonowana szyjka łączy skoleks ze strobilą.

Liczba kwadratowych łub prostokątnych w zarysie członów strobilii wynosi od 1 do 2 tysięcy Młode człony są bezpłciowe a hermafrodytyczny aparat rozrodczy pojawia się na początku środkowej części strobiłn.

Patogeneza Przebywający w jelicie cienkim pasożyt rośnie w szybkim tempie (ok 7 cm na dobę) produkuje ogromną liczbę jaj Oznacza to znaczne zapotrzebowanie na energię, którą tasiemiec dobywa kosztem pokarmu żywiciela.

Objawy to: osłabienie, chudnięcie, wzrost lub utrata łaknienie i ból brzucha Produkty przemiany materii tasiemca są toksyczne dla organizmu żywiciela, upośledzają wchłanianie, będąc poważnym źródłem substancji uczulających

W następstwie obserwuje się zespoły objawów alergicznych, takich jak pokrzywka, świąd odbytu i uporczywe biegunki

Cr*V    /Tw.li

16 w    C • Jm16 »    i -    «»•

Ir* dl i. \ -    i -    • itoJMJ, *

• itltn MliciT. | . (witii. »iT««nr*ł. •Tl»r^T '»**rl*.

•-'“i**-    - ~    ~

Tasiemiec bąblowcowy

Lokalizacja Postać dojrzała płciowo pasożytuje w jelicie cienkim zwierząt mięsożernych W wątrobie lub w płucach człowieka i zwierząt zarażonych jajami tasiemca rozwija się larwa typu echinokok Budowa Skoleks tasiemca bąblowcowego posiada uzbrojony w haczyk ryjek i 4 przyssawki Strobila osiąga długość zaledwie 2.5-5.5 mm i szerokość 0,5 mm. składa się z trzech tylko członów

-    jałowego,

-    rozrodczego (jest hermafrodytyczny zawiera dwupłatowy jajnik, żółtnik, ciałko Mehłisa, macicę i pochwę oraz od 32 do 68 jąder)

-macicznego - najdłuższy i najszerszy

Patogeneza Larwa tasiemca bąblowcowego lokalizuje się najczęściej w wątrobie, płucach i w tkankach mięśniowej, mózgowej lub kostnej Pęcherz umiejscowiony w wątrobie powoduje wtórne infekcje bakteryjne, zapalenia kanalików żółciowych i ucisk naczyń krwionośnych.

W przypadku bąblowicy płuc występują ataki kaszlu, przyspieszony oddech oraz ból w piersiach Oddziaływanie patogenne wykazuje także płyn zawarty w pęcherzach larwy tasiemca Jeśli wypłynie z uszkodzonego bąbla, może spowodować natychmiastową reakcję alergiczną tzw. szok anafilaktyczny co w większości przypadków prowadzi do śmierci

■'    i , ■ «: k    r.. tj*-l •. • i ■ «v ■ * - ■>-,    .    *

i^r»*.    • *. i m-‘    ' >' l i. •.    i. > . r r, n*: 1 ■ ,    ,    .    ;■*    v

• - I -v»*    .t-.n.. , . I i    I    ..— .i ... K, -«t 41 * * ,    - l * -    . .i,. ;f> JMfK,.'. ,

-    ,    ■ t, •»    -

rozwój jaja

Cykl rozwojowy glisty ludzkiej (Ascaris lumbricoldes)