Patogeneza
Pasożyt współzawodniczy z żywicielem o składniki pokarmu -"odjadanie" może stanowić poważny problem
Pasożytowanie wywołuje ponadto zespół objawów jelitowych i ogólnych, charakterystycznych także dla innych tasiemczyc.
Stropiła pasożyta przylega dokładnie do ściany przewodu pokarmowego, wchłania częściowo strawiony pokarm żywiciela, powodując jednocześnie zaburzenia procesów resorpcji l trawienia Zarażony człowiek cierpi na biegunki i bóle brzucha
Końcowe produkty przemiany mateni, usuwane przez system wydalmczy tasiemca, wykazują toksyczne działanie na ustrój źywictełi.
W niektórych przypadkach obserwowana jest niedokrwistość megalobłastyczna która objawia się znacznym spadkiem liczby czerwonych i białych krwinek oraz obniżeniem poziomu hemoglobiny Powodem tych zmian jesl wchłanianie przez tasiemca znacznych ilości witaminy B12, i spadkiem jej poziomu w surowicy krwi.
Tasiemiec nieuzbrojony
Lokalizacja Postać dojrzała płciowo pasożytuje w jelicie cienkim człowieka Wągry spotykane są w mięśniach bydła
Budowa Strobila tasiemca nieuzbrojonego osiąga długość 4-12 m Skoleks zaopatrzony jest w 4 przyssawki oraz w pozbawiony haczyków ryjek Krótka nieczłonowana szyjka łączy skoleks ze strobilą.
Liczba kwadratowych łub prostokątnych w zarysie członów strobilii wynosi od 1 do 2 tysięcy Młode człony są bezpłciowe a hermafrodytyczny aparat rozrodczy pojawia się na początku środkowej części strobiłn.
Patogeneza Przebywający w jelicie cienkim pasożyt rośnie w szybkim tempie (ok 7 cm na dobę) produkuje ogromną liczbę jaj Oznacza to znaczne zapotrzebowanie na energię, którą tasiemiec dobywa kosztem pokarmu żywiciela.
Objawy to: osłabienie, chudnięcie, wzrost lub utrata łaknienie i ból brzucha Produkty przemiany materii tasiemca są toksyczne dla organizmu żywiciela, upośledzają wchłanianie, będąc poważnym źródłem substancji uczulających
W następstwie obserwuje się zespoły objawów alergicznych, takich jak pokrzywka, świąd odbytu i uporczywe biegunki
Cr*V /Tw.li
16 w C • Jm16 » i - «»•
Ir* dl i. \ - i - • itoJMJ, *
• itltn MliciT. | . (witii. »iT««nr*ł. •Tl»rT '»**rl*.
•-'“i**- - ~ ~
Tasiemiec bąblowcowy
Lokalizacja Postać dojrzała płciowo pasożytuje w jelicie cienkim zwierząt mięsożernych W wątrobie lub w płucach człowieka i zwierząt zarażonych jajami tasiemca rozwija się larwa typu echinokok Budowa Skoleks tasiemca bąblowcowego posiada uzbrojony w haczyk ryjek i 4 przyssawki Strobila osiąga długość zaledwie 2.5-5.5 mm i szerokość 0,5 mm. składa się z trzech tylko członów
- jałowego,
- rozrodczego (jest hermafrodytyczny zawiera dwupłatowy jajnik, żółtnik, ciałko Mehłisa, macicę i pochwę oraz od 32 do 68 jąder)
-macicznego - najdłuższy i najszerszy
Patogeneza Larwa tasiemca bąblowcowego lokalizuje się najczęściej w wątrobie, płucach i w tkankach mięśniowej, mózgowej lub kostnej Pęcherz umiejscowiony w wątrobie powoduje wtórne infekcje bakteryjne, zapalenia kanalików żółciowych i ucisk naczyń krwionośnych.
W przypadku bąblowicy płuc występują ataki kaszlu, przyspieszony oddech oraz ból w piersiach Oddziaływanie patogenne wykazuje także płyn zawarty w pęcherzach larwy tasiemca Jeśli wypłynie z uszkodzonego bąbla, może spowodować natychmiastową reakcję alergiczną tzw. szok anafilaktyczny co w większości przypadków prowadzi do śmierci
■' i , ■ «: k r.. tj*-l •. • i ■ «v ■ * - ■>-, . *
i^r»*. • *. i m-‘ ' >' l i. •. i. > . r r, n*: 1 ■ , , . ;■* v
• - I -v»* .t-.n.. , . I i I ..— .i ... K, -«t 41 * * , - l * - . .i,. ;f> JMfK,.'. ,
- , ■ t, •» -
rozwój jaja
Cykl rozwojowy glisty ludzkiej (Ascaris lumbricoldes)