Emblematy29

EMBLEMA 17

EMBLEMA 17

'Ętsrei aj-paruerufiźitt teyra, ncflrti.. ;

: ~yeLS< 7

'jt&leitrmetuktn na    jrlmrs

■na rien que des fleurs.

.... ■■ ***••>'■' •

/. AtefijĄtr rx£tu/f

-    ~ ' - jm

. „    , . , : . .    . . n. . _s i • ~ r ą * * 5

Mor. 17; Cap. 60.

w. 15 M: żaden (!); R: żadne.

ll Miłości Ś<więtej> piękny i pełny kwiecia, a światowy chwastem zarosły. pitH h (kazały się kwiatki w naszej ziemi. Cant. 2, 12.

Nie ma, ach, nie ma nic w sobie zdradliwy Świat ten dobrego: oset i pokrzywy,

Chwast, głóg i ciernie w jego wirydarzu

Rodzą się, w Twym zaś święty Gospodarzu, 5 Rumiane róże i lilije białe I tulipany rostą okazałe.

Wszędy, gdzie śliczne Twe nogi stąpają, Zarazem wonne zioła wyrastają,

Śmieją się poła i łąki upstrzone 10 Dla Ciebie noszą barwy niezliczone. Światowa rozkosz pełna jest żałości,

Pełna smutnych łez i rożnych gorzkości; ]ako zaś Święta Niebieskiej Nadzieje Pełna w radosnym weselu się śmieje,

15 Którego żad<ne> nieszczęście i trwoga Ani sama śmierć nie odejmie sroga.

39