fizjo 2

I

Autoregulacja przepływu krwi przez nerki

Jeżeli nerkę perfunduje się pod ciśnieniem zmieniającym się w zakresie ciśnień od 80-180 mmHg, to opór naczyń nerkowych zmienia się wraz z ciśnieniem, tak że przepływ krwi przez nerki pozostaje stały.

Autoregulacja ma charakter autonomiczny, wewnątrznerkowy, zachodzi w nerce odnerwionej. Autoregulacja nie oznacza absolutnej stabilności RBF.

Aktywacja układu współczulnego np. w czasie ciężkiej pracy fizycznej, krwotoku prowadzi do skurczu naczyń nerkowych, spadku przepływu nerkowego, filtracji i wydalania moczu.

Krążenie płodowe

Większość krwi dopływa do serca przez żyłę pępkową i żyłę główną dolną.

Z żyły głównej dolnej przez otwór owalny w prawym przedsionku krew jest tłoczona do lewego przedsionka i lewej komory, a następnie przez aortę tłoczona jest do głowy.

Krew odtlenowana wraca przez żyłę główną górną do serca i jest tłoczona przez tętnicę płucną i przewód tętniczy do tułowia i nóg płodu.

Mało wysycona tlenem krew z prawej komory jest kierowana do tułowia i dolnych części ciała płodu, natomiast głowa płodu otrzymuje lepiej utlenowaną krew z lewej komory serca.

Tkanki płodów i noworodków są odporne na hipoksję.    s

Erytrocyty płodu mają większą zdolność do przenoszenia tlenu niż erytrocyty ludzi dorosłych.

Wysycenie tlenem krwi matczynej w łożysku jest bardzo małe i płód uległby uszkodzeniu gdyby miał taką samą zdolność przenoszenia tlenu.

Krwinki płodu zawierają hemoglobinę F.

U ludzi dorosłych jest więcej hemoglobiny A.