img163 2

końce kości piszczelowej i strzałkowej, w kierunku przednio-tylnym. Badanie diagnostyczne jak i zabiegi mobilizacyjne przeprowadza się w sposób podobny. Pacjent leży na grzbiecie, z kończynami dolnymi lekko zgiętymi w stawach kolanowych i piętami opartymi o podłoże (Ryc. 6.20). Terapeuta stoi z boku, dłonią jednej ręki obejmuje piętę pacjenta. a przedramieniem podpiera przodostopie, ustawiając stopę pod kątem prostym w stosunku do podudzia. Poprzez delikatny nacisk od góry drugą dłonią osiąga barierę ruchu, a następnie wykonuje rytmiczne sprężynowanie w tym kierunku.

Ryc. 6.20 Badanie gry stawowej i mobilizacja stawu skokowego poprzez sprężynowanie podudzia względem pięty.

Bardzo efektywnym zabiegiem w tym stawie jest trakcja (Ryc. 6.21). Wykonuje się ją u pacjenta leżącego na grzbiecie z kończynami dolnymi wyprostowanymi. Terapeuta stojąc na końcu stołu, obejmuje grzbiet stopy pacjenta oburącz palcami, z kciukami ułożonymi równolegle na podeszwie, stabilizując ją w ustawieniu pod kątem prostym. Nie w'olno przy tym wykonywać nadmiernego zgięcia grzbietowego, aby nie zablokować stawu skokowego. Następnie, delikatnie pociągając wzdłuż osi długiej kończyny, uzyskuje barierę i w tym

Ryc. 6.21 Manipulacja trakcyjna stawu skokowego.

momencie, w tym samym kierunku, wykonuje pociągnięcie manipulacyjne, często ze słyszalnym elektem „kliknięcia”.

Inny sposób wykonania trakcji można przeprowadzić poprzez uchwycenie jedną ręką przodosto-pia pacjenta, a drugą jego pięty i wykonanie trakcji. Można tym sposobem leczyć również staw skokowo-pięto wy. W obu przypadkach najczęściej popełnianym błędem jest przesadne zgięcie grzbietowe stopy oraz zastosowanie zbyt dużej siły w trakcie osiągania bariery ruchu.

Staw piszczelowo-strzałkowy

W badaniu diagnostycznym, jak również przy mobilizacji tego stawu, należy wykonywać ruchy główką kości strzałkowej względem kości piszczelowej w kierunku przednio-tylnym, po obwodzie kola (Ryc. 6.22). Zabieg przeprowadza się u pacjenta leżącego na grzbiecie, z kończyną dolną zgiętą w' stawie kolanowym i stopą opartą o podłoże. Terapeuta siedzi na kozetce w taki sposób, aby swoim pośladkiem przyciskać stopę pacjenta do podłoża. Kciukiem i palcem wskazującym jednej ręki ujmuje główkę kości strzałkowej, a dłonią drugiej stabilizuje kość piszczelową, trzymając ją poniżej stawu kolanowego. Ruchami okrężnymi wokół kości piszczelowej wykonuje przemieszczanie kości strzałkowej w kierunku brzusznym i grzbietowym, ustalając kierunek ograniczenia ruchomości. Następnie, wybiera nich do bariery i wykonując w ustalonym kierunku rytmiczne sprężynowanie, próbuje osiągnąć położenie krańcowe. Wzmocnienie nacisku na główkę kości strzałkowej, poprzez ułożenie kciuków jeden

Ryc. 6.22 Mobilizacja głowy kości strzałkowej względem kości piszczelowej.

210