img306

-    Wyniki otrzymane dla poszczególnych elementów eksponowanych w 1%, 4% i 7% roztworze NaCl zestawić w tabeli 7.6 oraz obliczyć średnie procentowe zawartości jonów chlorkowych beleczek eksponowanych w poszczególnych warunkach środowiska.

-    Porównać średnie procentowe zawartości jonów chlorkowych wyługowane z beleczek eksponowanych w poszczególnych środowiskach oraz ocenić stopień zagrożenia korozją zbrojenia w konstrukcjach sprężonych i żelbetowych, wiedząc, że dopuszczalna procentowa zawartość jonów Cl" w stosunku do masy spoiwa kształtuje się następująco:

0,10 - iniekcja w kablu w konstrukcjach sprężonych,

0,40 - strefa kontaktowa zbrojenia i otuliny w żelbecie,

1,00 - beton niezbrojony.

5. Oznaczenie zawartości spoiwa i kruszywa

W KOMPOZYCIE CEMENTOWYM (SKŁADU BETONU)

Celem ćwiczenia jest analiza składu kompozytu cementowego, polegająca na określeniu zawartości spoiwa i kruszywa w postaci proporcji masowej.

W betonach zwykłych stosunek wagowy cementu do kruszywa wynosi przeciętnie od 1/5 do 1/7, zaś w zaprawach cementowych od 1/2,5 do 1/3,5. Oznaczenie to umożliwia ocenę zgodności składu kompozytu z projektowanym bądź ustalenie składu materiału o nieznanych parametrach. W celu ustalenia składu kompozytu należy oznaczyć wilgotność, straty prażenia oraz zawartość części rozpuszczalnych w kwasie solnym.

Próbki do badań pobiera się przez odłupanie nieregularnych brył betonowych lub wycięcie rdzeni. Do oznaczenia składu betonu mogą być wykorzystane również próbki poddane uprzednio badaniom wytrzymałościowym metodą niszczącą. Masa próbki pobranej do badań zależna jest od maksymalnej wielkości ziaren kruszywa. W tabeli 7.7 została podana zależność mas pobranych próbek od maksymalnej średnicy ziaren kruszywa w betonie.

Tabela 7.7

Zależność mas próbek od maksymalnej średnicy ziaren kruszywa

Maksymalna średnica kruszywa	Masa pobranej próbki
< 40 mm	3 kg
> 40 mm	5 kg

Do analizy chemicznej pobiera się zwykle średnie próbki laboratoryjne metodą ćwiartowania. W tym celu odłupaną próbkę, np. o masie 5 kg, rozdrabnia się wstępnie i usypuje z niej stożek. Stożek ten spłaszcza się i dzieli na 4 części. Dwie przeciwległe ćwiartki odrzuca się, a z pozostałych usypuje się nowy stożek. Czynności te powtarza się aż do uzyskania próbki o masie 200 g. Próbkę tę rozdrabnia się do uziamienia 0,15 mm.