IMG
49

FOEMA PIASTA OANTYSZKA

Gdzieś tam na tęczach w promienistym złocie,

Gdzie już nie pójdzie nic chęciom opacznie.

Kiedyż się moja taka powieść zacznie?    ^N>

Juzem grób sobie jak ziarnu wyorał —

Ale bierz diabli grób, ciało i morał!

Do rzeczy, panie! Na końcu księżyca Stoi piekielna jakaś szubienica 1 biedne ludzie po śmierci przestrasza Kołysząc trupem brzęczącym Judasza.

Za szubienicą zaś tą o pół ćwierci Mili niebieskiej stoi brama śmierci.

Nie dla tych ludzi, co szli wedle cnoty,

Ale dla krwawej piekielnej hołoty.

A na tej bramie są różne napisy.

Na szabli mojej jak żebrak na kiju,

Przed piekłem mój łeb uchyliłem łysy I czytam: tutaj: Sacre nom de Diu,

Ognistą szablą jakąś grenadiera Wyrysowane stoi w dyjamencie.

Tu inne jakieś straszniejsze przeklęcie:

Carrajo! Goddam! do stu et cetera.

I różne takie, mój panie, rysunki Nosi na sobie ta piekielna wieża,

Żem się pokornie udał do szkaplerza I odmawiałem pobożnie koronki;

A dreszcz mię przebiegł i przejęła skrucha,

Widząc, jak za tą wieżą ogień bucha.

A tutaj do mnie z bramy jakiś człeczek

Krzyknął: „Szlachcicu!” — ja zaś, nie chcąc sprzeczek

Z diabłami, udał, żem ślepy i głuchy,

I litanije trzepię pełen skruchy,

A patrzę zezem; a ten nieboraczek Z ognia wydobył nos krzywy jak haczek I kichnął skrami, i łzy miał na licu;

I znów mię prosi: „Mój panie szlachcicu!

Jeżeli twoja łaska albo czyja,

Niech zmówi za mnie sto Ave Maria;

Jam cenzorował książki i obrazki,    in

A teraz w piekle; zowię ślę Sz.n..skL.

A diabeł tutaj mię postawił na to,

Abym nie wpuszczał myśli; a pod stratą Duszy moskiewskiej uczynić to muszę,

Bo choć ją diabeł rwie, mam jeszcze duszę!"

„A! to” — krzyknąłem — „rzecz niesprawiedliwa! Cenzory w piekle palić jak łuczywa?”

A przyznam ci się, żem nie wiedział prawie,

Kogo jaz piekła do nieba wyprawię.

Już się za szkaplerz biorę nieświadomy,

Aż tu w koronkę dwa czerwone gromy!

Aż tutaj szkaplerz i szlachcic się pali.

Uciekam — widzę rzekę — buch! do fali!

Wpadłem, myślałem, że już na dnie leżę;

Lecz te główeczki dziatek jak pęcherze Płyną po wodzie i mnie, starca, niosą. —

O! wy z twarzyczką białą, złotowłosą!

O! wy dzieciątka moje z twarzą młodą,

Jak wy nosili mię nad piekła wodą!

Jak wy dźwigali mię śród tego wrątka!

0    łabędzie wy moje! O dzieciątka!

Próżno mię jakiś chciał wyrwać z powodzi

1    do swej czarnej zapraszał mię łodzi Człowiek, co wożąc mgły zarabia chleba: Odpowiedziałem: „Łodzi mi nie trzeba,

Bo mię tu niosą synaczkowie moi;

Wody nie trzeba — bo mię łza napoi,

Ani rozmowy — bo trupki te bawią,

Ani modlitwy — bo mię one zbawią;

A zaś przed Bogiem nie trzeba wymowy,

Bo za mnie będą mówiły te głowy”.

A wszystkie trupy, co na łodzi stały,

313