IMG60

Kj* cechę charakterystyamą prozy tematycznie /-wiązanej z wojną lal 1945-1946 uznać należy ę^LOisiy dokumentnltmi |)prAcja wiujqcy się w dążeniu autorów do rekonstrukcji wybranych epizodów wojennych bądź w formach zrricsr dokumentalnych, bądź będących nawiązaniem do konwencji liternc-beto zapisu przedstawionych zdarzeń z autopsji. Dokumcntalizm powojennej prozy przybierał zresztą doić rozmaite postacie w konkretnych utworach i u różnych autorów Oprócz przykładów kronikarskiego prawie zapisu wspomnień mamy formy epickie osnute na kanwie faktycznych zdarzeń jednostkowych. Ponadto, o czym już wspomniano, pojawiły się ęi/ari-praw-dawe powieka, relacjonujące jakby na bieżąco obserwacje, wrażenia i refleksje bezpośrednich uczestników wojny, których wiarygodność wzmacnia dodatkowo podobieństwo powieściowego narratora do autora rzcczywistegojQłoz-maitosc odmian form literackich spod znaku dok um en Ul izmu pozwala na unrrrgowa—r pnty pierwszego powojennego rzutu według pewnych nurtów czy raczej tendencji formalnydn

(tasę śroeikarskiego zapisu, wspomnień pozbawionych prawie całkowicie cłmwenaów Skcj; artystycznej miały teksty w istocie paraliterackie autorstwa byłych partyzantów, walczących z okupantem w różnych regionach kraju. flzjUałsw nafcią tutaj takie publikacje, jak Od Putywla do Karp* (Ot Aninie do Kmpm, 1945) Sidora Kowpaka, Ludzie o czystym juminriu (1m£ f czuta! jawaeogn. 1946) Pietra Werszygory, W krymskim podziemiu (Wkrym-skom podpeue, FN7) Iwana Kozłowej Partyzanckie wspomnienia zdawały ng zapowadnć poaąack obiecującego proccau rekonstrukcji autentycznego obrazu wojny, stwarały szanse odsłonięcia nieznanych bądź trudnych momentów tamtych gorących ki w ujęciach odmiennych niż oficjalna wenja wojny — daleka ad hsworycnm) prawdy w widu istotnych punktach. Jednak wobec otrzymujących nę nadaj nref milczenia, a także narastającej legendy o gemal-m yrapiiiitoijd knnpamifh pod wodzą Stalina jako głównego ar cteekta wasknh wyrigMa rdacje na ocznych świadków me miały wtękuwh szans pohłłiryg fcybfco M przestały kg ukazywać. Dopiero lnu maić-dziesiąte priyniaią dadć obfity pion htaralury pamłgtnikankkj autorstwa czołowych dowódców augshaaysh

dObrócz literatury ■ ipanmaaiawg pojawiały dg powtaśd epickie* w któ-rydurtaradU fikcja fatygowała sśf a dokument**, fonu* narracyjna takiego utworu włączała go w obręb „htaralury fhkiu" hądi literatury dającej świadectwo prnwdde rzeczywistej, znanej autorowi a autopsji, to w istocie dwie równolegli odmiany powieko fomeotycrnohefimmi, którą repraasn tują takie znane utwory, jak Miodu (iworthu (Uolodąfa fwerd|/e, 1946) Alekiaodra Fadiejewa, Opowletf a pramltlwym cthwkku (/Wtetf* e nu stojwucum cuhwkkit, 1946) hofiss Polewoja, oraz powieść „w&wdy oko-$£ttl W okopach Stalingradu Wiktora Niekrasowa i Twmyftt padrMy (Sputniki, 1946) Wiery Firnowej. Twórcy obu tych odmian wczmnopowojra-