IMGT23

odmiany. Tworzą cebule o obwodzie 5-7 cm, okryte suchą tuniką. Cebule przybyszowe oddziela się co kilka lat w czerwcu.

Iszafirek - Muscari Mili.

Szafirki mają wieloletnie cebule tunikowe. Szafirek armeński (M. ar-meniacum) tworzy cebule walcowate o obwodzie 10 cm. Cebule szafirka graniastego (M. botryoides) są kuliste i osiągają obwód 6-7 cm. Licznie tworzące się maleńkie cebulki przybyszowe należy oddzielać od końca czerwca do początku lipca. Cebule przechowuje się w lipcu w pomieszczeniu o temperaturze 23 °C, w sierpniu 20°C, a wrześniu 1 7°C.

śniedek - Ornithogalum L.

Śniedki mają cebule wieloletnie. Okryte są bardzo delikatną łuską, która łatwo odpada. Stąd często cebule określane są jako łuskowe, czyli beztu-nikowe. Śniedek baldaszkowaty (O. umbel-latum L.) tworzy kuliste cebule o obwodzie 9-10 cm, okryte żółtą tuniką. Cebule w miejscu wyrastania cebul przybyszowych są spłaszczone. U śniedka zwisłego (O. nu-tans L.) cebule mają kształt kulisty lub lekko wydłużony i białą tunikę. Osiągają obwód 9-10 cm. Rozmnażanie polega na oddzielaniu w końcu czerwca lub na początku lipca licznie przyrastających cebul przy-. byszowych.

puszkinia - Puschkinia Adams.

:

Uprawiana w ogrodach P. scilloides var. libanotica ma wieloletnie cebule o obwodzie 5-6 cm, które osłonięte są szarą tuniką. Cebule przybyszowe oddziela się co kilka lat w czerwcu.

6.2. Rośliny cebulowe kwitnące latem

lilia - Lilium L.

Wieloletnie cebule lilii mają charakterystyczną budowę, niespotykaną u innych roślin. Z piętki wyrastają w regularnych odstępach tylko mięsiste, wąskie łuski, zachodzące na siebie dachówkowato. Łuski te powstają z prze-

b

a

kształcenia liści dolnych. Wielkość, kształt oraz barwa cebuli zależą od gatunku i odmiany. Cebule lilii sadzi się do gruntu jesienią, a odmiany bardziej wrażliwe na niską temperaturę wiosną. W produkcji wielkotowaro-wej sadzenie cebul przypada w drugiej połowie kwietnia. Przez zimę cebule należy przechować w pomieszczeniu o temperaturze 2°C okryte torfem.

Z dolnej części cebuli - piętki - wyrastają grube, mięsiste korzenie. Na górnej części piętki znajduje się zawiązek części nadziemnej. Na odcinku pędu zagłębionego w ziemi także wyrastają korzenie. Intensywny wzrost roślin przypada latem i wtedy posadzone

cebule powiększają swoje rozmia- i--

ry i przyrastają cebule przybyszo- | Ryc. 25. Cebula łuskowa lilii_J-

we. Jesienią po wykopaniu cebul

przystępuje się do rozmnażania. Należy jednak bardzo delikatnie obchodzić się z pozostającymi korzeniami. Nie wolno ich uszkodzić ani dopuścić do przesuszenia.

Lilie odznaczają się zdolnością do tworzenia cebul przybyszowych w różnych częściach rośliny. Zatem można je rozmnażać kilkoma sposobami:

| oddzielanie samorzutnie dzielących się cebul; po pierwszym roku uprawy obok posadzonej cebuli wyrasta druga, tej samej wielkości; cechę tę ma większość odmian lilii z grupy azjatyckich oraz między innymi lilia tygrysia (L. lancifolium|

I oddzielanie cebul przybyszowych, tworzących się na krótkich odgałęzieniach podziemnej części pędu, np. u L. pardalinum;

* oddzielanie cebul tworzących się na pędach podziemnych, np. u lilii królewskiej (L regale):

| oddzielanie cebul z kątów liści na pędzie nadziemnym, np. u lilii tygrysiej i lilii bulwkowatej (l. bulbilerum); i sadzonkowanie łusek u większości odmian i mieszańców, a także u lilii białej (L candidum).