ko5

• Gofrcd. •

Tymi nad ziemią bieży rączym lotem, Obłok i wiatry rwie nieokrócone.

Gdy tak był w diogę gotów, zaraz potem Na dół obrócił pióra rościągnione,

Kęs nad Libańską górą wytchnął sobie I w jednej mierze trzymał skrzydła obie.

15

Fotym się spuścił na dół ku Tortozie Prosto, jak strzała puszczona z cięciwy.

Już też i Febus na złoconym wozie Z morza wydawał swój promień życzliwy,

A Gofred, jako zwykł był, w swym obozie Odprawował swe modlitwy troskliwy,

Gdy równo z słońcem — jaśniejszego słońca Ujźrzał na wschodzie niebieskiego gońca.

16

Który mu tak rzekł: „Czym się więcej bawisz? Zima precz poszła, pogoda nastaje,

Czemu świętego miasta nie wybawisz Z ciężkiej niewolej? Czego-ć nie dostaje? Czemu na leże zaraz nie wyprawisz I wojsk nie zwiedziesz w kupę? Bóg wydaje Wyrok, że masz być wodzem i hetmanem,

A wszyscy radzi przyznają cię panem.

17

Bóg ci swą przez mię wolą opowiada. O, jakoś pilne winien mieć staranie,

Abyś urząd ten, który na cię wkłada,

Dobrze sprawował, a miał w Nim ufanie!” To rzekszy Anioł dalej nie odkłada Swej drogi nazad w niebo, a w Hetmanie — Zniknąwszy — w sercu wielki zostawuje Strach: zmartwiał wszytek i ledwie się czuje.

13

Lecz skoro k sobie przyszedł, a rozbierać Począł poselstwo i kto je sprawował, Zaraz iść w pole i lud myśli zbierać,

Aby do końca pogaństwo zwojował.

Nie żeby prze to, że go Bóg obierać Chce przed inszymi, tym się popisował, Lecz że wie wolą Bożą wyrażoną, Wszystkę swoję myśl ma w niej utopioną.

19

Zacne panięta, swoje towarzysze Zwoływa, którzy po leżach mieszkali.

Gęste śle posły, listy częste pisze,

Prosi i radzi, aby się zjeżdżali.

Szlachetne serca znienagła kołysze, Wszytko przekłada, czym by się wzbudzali, A takie słowa wynajduje na nie,

Że ich przymusza chętnych na swe zdanie.

20

Co przedniejszy się wodzowie zjechali, Lecz Boemunda samego nie było.

5