13456 ko5

• Gofred •

Tymi nad ziemią bieży rączym lotem, Obłok i wiatry rwie nieokrócone.

Gdy tak był w drogę gotów, zaraz potem Na dół obrócił pióra rościągnione,

Kęs nad Libańską górą wytchnął sobie I w jednej mierze trzymał skrzydła obie.

15

Fotym się spuścił na dół ku Tortozie Prosto, jak strzała puszczona z cięciwy.

Już też i Febus na złoconym wozie Z morza wydawał swój promień życzliwy,

A Gofred, jako zwykł był, w swym obozie Odprawował swe modlitwy troskliwy,

Gdy równo z słońcem — jaśniejszego słońca Ujźrzał na wschodzie niebieskiego gońca.

16

Który mu tak rzekł: „Czym się więcej bawisz? Zima precz poszła, pogoda nastaje,

Czemu świętego miasta nie wybawisz Z ciężkiej niewolej? Czego-ć nie dostaje? Czemu na leże zaraz nie wyprawisz I wojsk nie zwiedziesz w kupę? Bóg wydaje Wyrok, że masz być wodzem i hetmanem,

A wszyscy radzi przyznają cię panem.

17

Bóg ci swą przez mię wolą opowiada. O, jakoś pilne winien mieć staranie,

Abyś urząd ten, który na cię wkłada,

Dobrze sprawował, a miał w Nim ufanie!” To rzekszy Anioł dalej nie odkłada Swej drogi nazad w niebo, a w Hetmanie — Zniknąwszy — w sercu wielki zostawuje Strach: zmartwiał wszytek i ledwie się czuje.

18

Lecz skoro k sobie przyszedł, a rozbierać Począł poselstwo i kto je sprawował, Zaraz iść w pole i lud myśli zbierać,

Aby do końca pogaństwo zwojował.

I Nie żeby prze to, że go Bóg obierać Chce przed inszymi, tym się popisowa!, Lecz że wie wolą Bożą wyrażoną, Wszystkę swoję myśl ma w niej utopioną.

19

Zacne panięta, swoje towarzysze Zwoływa, którzy po leżach mieszkali.

Gęste śle posły, listy częste pisze,

Prosi i radzi, aby się zjeżdżali.

Szlachetne serca znienagła kołysze, Wszytko przekłada, czym by się wzbudzali, A takie słowa wynajduje na nie,

Że ich przymusza chętnych na swe zdanie.

20

Co przedniejszy się wodzowie zjechali,

Lecz Boemunda samego nie było.

57