KONSTRUKCJE STALOWE STR326

326

9.3. Węzły

9.3.1.    Wprowadzenie

Norma [54] wymaga, aby w obliczeniach statycznych konstrukcji brać pod uwagę wpływ nośności i sztywności węzłów. Przedstawione w normie procedury obliczeniowe odnoszą się do typowych połączeń w ramowych układach konstrukcyjnych, tj. połączenia rygla ze słupem, styków montażowych rygli i słupów, a także połączeń słupów z fundamentem.

Celem obliczeń jest określenie charakterystyki moment - obrót węzła, która określa następujące właściwości strukturalne węzła:

•    nośność przy zginaniu,

•    sztywność obrotową,

•    zdolność do obrotu.

Metoda przedstawiona w normie [54] oparta jest na metodzie składnikowej, gdzie całość węzła dzieli się na części podstawowe. Nośność najsłabszej z takich części określa nośność połączenia, a jego odkształcalność wpływa na sztywność węzła.

Najczęściej wykorzystywane części podstawowe węzłów przedstawiono w tabl. 6.1 [54]. Tam także podano odnośniki do procedur obliczeniowych, pozwalających na określenie nośności, sztywności, zdolności do obrotu poszczególnych części podstawowych.

W punkcie 9.3 przedstawiono szerzej procedury obliczania charakterystyk spawanego i śrubowego węzła łączącego rygiel ze słupem w konstrukcjach ramowych budynków.

9.3.2.    Obliczanie nośności węzła

W połączeniach belki ze słupem wyróżnia się następujące części (składniki) (rys. 9.27):

1    - panel środnika słupa przy ścinaniu,

2    - środnik słupa w strefie ściskanej,

3    - pas i środnik belki w strefie ściskanej,

4    - środnik słupa w strefie rozciąganej,

5    - środnik belki w strefie rozciąganej,

6    - pas słupa przy lokalnym zginaniu,

7    - blachę czołową przy zginaniu,

8    - śruby rozciągane.

Części składowe 7. i 8. dotyczą tylko węzłów śrubowych.

Rys. 9.27. Elementy składowe węzła łączącego belkę ze słupem

Połączenia powinny być projektowane tak, aby o nośności nie decydowały spoiny łączące belkę z blachą czołową lub bezpośrednio ze słupem. Siła poprzeczna w tego typu węzłach śrubowych