KONSTRUKCJE STALOWE STR070

70

W nowym podejściu do projektowania, jaki zalecono w normie [54], węzły traktowane są jako wydzielone elementy, podobnie jak pręty. Powinny więc być wstępnie zdefiniowane na początku procesu obliczeniowego. Prowadzi to do procedury obliczeniowej pokazanej na rys. 4.40.

Rys. 4.40. Zmodernizowany algorytm obliczania konstrukcji stalowych

4.6.2. Klasyfikacja węzłów

W normie [54] wprowadzono rozróżnienie trzech modeli węzłów:

•    prosty (przegubowy), gdy można przyjąć, że węzeł nie przenosi momentów zginających,

•    o pełnej ciągłości, gdy można przyjąć, że zachowanie się węzła nie wpływa na wyniki analizy,

•    o niepełnej ciągłości (odkształcalny), którego zachowanie się trzeba uwzględnić w obliczeniach statycznych.

Norma [54] zawiera także metodę klasyfikacji węzłów. Metoda klasyfikacji węzłów jest ściśle związana z przyjętą metodą globalnej analizy konstrukcji. W przypadku analizy w zakresie sprężystym (stosowanej powszechnie) węzły klasyfikowane są według ich sztywności. Rozróżnia się węzły: nominalnie przegubowe, podatne i sztywne. W przypadku zakwalifikowania węzła do kategorii nominalnie przegubowych lub sztywnych można stosować klasyczne metody mechaniki budowli, tzn. nie uwzględniać wpływu podatności węzłów w obliczeniach statycznych. Aby stwierdzić, do jakiej kategorii zaliczyć dany węzeł analizowanej konstrukcji, należy obliczyć jego sztywność początkową Sj _ini, a następnie porównać ją z wartościami granicznymi (rys. 4.41). Granice tych obszarów podano w tabl. 4.1.