KONSTRUKCJE STALOWE STR129

129

Sztywne żebro skrajne składa się z dwóch dwustronnych żeber poprzecznych, które są pasami krótkiej belki o długości h_w (rys. 6.9). Odcinek środnika blachownicy między tymi żebrami jest środnikiem dwuteowej krótkiej belki. Funkcją sztywnego żebra skrajnego może pełnić dwuteownik walcowany przyspawany do środnika belki, jak pokazano na rys. 6.9.

Każde dwustronne żebro sztywne z płaskowników powinno mieć pole przekroju nie mniejsze

niż 4h_wt²/e, gdzie e - osiowy rozstaw żeber - pasów, przy czym e > 0,1 h_w (rys. 6.9). Gdy żebro skrajne projektuje się z kształtownika walcowanego, wówczas wskaźnik wytrzymałości jego przek-roju przy zginaniu w płaszczyźnie środnika nie powinien być mniejszy niż 4h_w t .

Alternatywnie na końcu dźwigara można zastosować dwustronne żebro pojedyncze oraz sąsiednie żebro pionowe, tak aby subpanel przypodporowy był zdolny do przeniesienia maksymalnego ścinania przy podatnym żebrze podporowym.

Rys. 6.9. Żebro skrajne z dwuteownika walcowanego: 1 - wbudowany kształtownik

A-A

Podatne żebra w podporach skrajnych

Przy mniejszych obciążeniach podpór belek można stosować żebra podporowe podatne jako pojedyncze żebra dwustronne (rys. 6.1c). Żebro takie oblicza się na docisk reakcji podporowej oraz na ściskanie z wyboczeniem z płaszczyzny środnika według pkt 6.3.1 normy [51], przyjmując krzywą wyboczeniową „c”. Jeśli oba końce żebra (pasy) są sztywno stężone w kierunku bocznym, to można przyjmować długość wyboczeniową l = 0,75h_w. W przeciwnym razie należy stosować

większą wartość długości wyboczeniowej.

Stateczność podatnych żeber podporowych ze względu na wyboczenie skrętne uzyskuje się, spełniając warunek (6.34).

6.4.2. Żebra pośrednie

Poprzeczne żebra pośrednie powinny być zdolne do przeniesienia sił od imperfekcji, tj. sił wynikających ze wzajemnego odchylenia sąsiednich paneli ściskanych, oraz skupionych obciążeń zewnętrznych i siły podłużnej wyznaczanej ze wzoru (6.48).

W obliczeniach przyjmuje się, że żebra sąsiednie są sztywne i proste. Obliczane żebro traktuje się jako element swobodnie podparty i obciążony poprzecznie wskutek wstępnej sinusoidalnej imperfekcji o strzałce w₀ = s/300, przy czym s = min (ai, a₂, b) (rys. 6.10), gdzie: ai, a₂ - wymiary podłużne sąsiednich paneli, b - osiowy rozstaw pasów lub rozpiętość żebra poprzecznego. Ponadto należy uwzględnić wpływ mimośrodów konstrukcyjnych.