krytyka literacka sławiński

.. °ihL    *q ⁰ j C

.............. ■<

^ ^ ki V>_Ł*

I fa ^h ^

bp /• ^7/'c>

^hZ\

n*t

„°Sb

"•l,

Moihf

^hc*PoiJ?^tl I

• *

^es-C^{c s}C>

■r ij. ^yck >”°'yci

'o ^MW>. P°«ł

^v*^nychJ'%%S

T^jc-

'"crac^

^W-^4S“:

*>■>“***'j*

W ielorakie funkcje ^/wruc* smarów-często podejmuje nunL Na twór-v/c/ formułowa-mtz sam proca xz lansowanie danym oasie tody opisu i w*

■I

flikU,

T ^Lł,: M

'’^sv*S'

₄^K^ln,

^t/as«PKmo _h,S*- Fa>mu , ^C"«**    ^{c C}««W

■^{/C ,Mn,c}«ce w Z'    %»'** uim? °* »£,'!?. ¹¹

»»>#*, ^UmPKk,

ogólne tendencje humanistyki *

.rmrnłMltVC7n«* _ k-___    'ⁿP-

* na_u. ten-

_________________ ^hr^cncu^"w

2S»-XX W.), dążności spolj^f™* ^k'■ (#5* _np. w twórczości S.

»ko **o,sty dzm pisarstwa ukauHowąŁ „' cwói użytek Wiele form wypowiedzi: od “

eseju.

“ agr?BSi«Bs

^ra^a _H p_ollCe J*«^,cwic*o_Wlf Kfylv.

^oiwi*c*uo. 1990 M G^^{ł //} *^kku

^Pa,ia Studia n i.    EkiDre

1997

^{pahQ s,ud}“>okry.y-':;;¹''''

> yce literacku) A#(od^

I irrKACKA) - uty,

_yZUje tak wybrane Icndcnęi* .

^ o.wory. r<ln. wreszcie C^^****. ^    * ^now°*ciami itn

S^ych »lo*cń U.

^ n.» * łożone. »koro jcdnoc£7 ^m4ch ki ^^dL»ć na twórców , odbiorcó^ }"’^{C m}* <£?. ^okrci,ajł*^cy^ch *POH»by

/ ^c‘‘ , _wyrażaj4CC się w różnicach _n„ ^,ęp^».

^recenzji publikowaną w dricnjtf^

^ Y_adziC ^{a ar,ykułcm 0}P^ubliknu/«__° ^w,e»ki_m

■ tyczny*" miesięcznik

Na k.l. oddziaływaj, _lUK2c    —-c-

^k‘l czasie style literackie (_np. _sty, ^J.^^c * d_a. Kl «*° ^okrCSU)- ^mCt°^{dy funk}ejonu_Ja«^OP°^Uki

''    .y,iAlni» frnHrnrin k____ ?ncje hcrmcncutyczne ^g° filozoficzne (np.

_swój użytek    ^"'wa: oo ^

_ rozprawy, poprzez artykuł polemiczny “j literacki. do recenzji , - felietonu. K.l. _w nowożytnym powstała wraz z formowaniem Z prasy i nowoczesnego życia lit. W epokach daw niejszych zadania k.l. spełniały przede wszystkim traktaty z zakresu poetyki (- poetyka normaty wna) i ^ retoryki, formułujące zarówno zasady dobrego smaku, jak i reguły tworzenia, którym przypisywano charakter absolutny; liczne elementy k.l. pojawiały się w utworach lit., _m.in w poematach dydaktycznych, lub we fragmentach utworów, m in. w listach dedykacyjnych, dedykacjach itp. Szczególną postacią k.l. są wypowiedzi programowe pisarzy, w których wykładają oni swoje credo (-* manifest literacki,

- program literacki). Elementy k.l. przenikają również do dzieł lii., przyjmują wówczas postać bądź wydzielonych ckskursów teoretycznych (np. w Tomie Jonesie H. Fieldinga), bądź dyskusji literackich prowadzonych przez bohaterów utworu (np. w Muzie z zaścianka Balzaca), bądź wreszcie tkwią immanentnie w samej formie literackiej, zbliżającej się do -* parodii lub -♦ pastiszu (np. w Ferdydurke Gombrowicza, Wybrańcu T. Manna). Jest to zjawisko charakterystyczne zwłaszcza dla lit. współczesnej (-• autotematycz-na literatura), np. dla -* nouveau roman. Zakres k.l. jest rozumiany rozmaicie w różnych językach narodowych. W angielskim rozumie się ją jako opis dzieła lit. zmierzający do jego interpretacji; ^wc Francji współcześnie włącza się zwykle

mg

tyk«^>l>k* ^mn0*^r,nc»a lob. Archetyp

j™*'**<** ****** Z‘ :^mcm'^Tcx,kr,uk-™

^m). ~ '* ^{W daw}ncj filologu 7«p owiązanych z poznawaniem dzieła składały się . lekcja, - cmcndac ^narracja, -* iudicium. Do k.L recensio. czyli ustalenie liczby p przekazów tekstu, oznaczenie ich jemnego stosunku, oraz examinati w jakim stopniu teksty w zacho zach są -* tekstami autentyczny tologii zespól czynności badav na celu dokładne rozpoznanit został przekazany tekst dzieła przywrócenie mu poprawnego ku stwierdzenia, że tekst tei ceniora i zawiera -* Wędy te

zarówno ksztah językowy tek

części. Metody oraz przebicf na jakiej dokumentacji i pr