Kolendowicz 4

■ Jeśli projektujemy belkę o stałej wysokości, np. belkę stalową, to najkorzystniej jest przyjąć schemat według rys. 1 l-101g. Jeśli natomiast projektujemy belkę żelbetową, gdzie zmiana wysokości przekroju nie sprawia trudności, ekonomiczniejszy jest schemat z rys. 1 l-101e. Moment przęsłowy jest prawie dwukrotnie mniejszy od podporowego, jednakże moment podporowy szybko maleje i na krótkim odcinku belki z obu stron podpory można zwiększyć wysokość przekroju w sposób pokazany na rys. 11-102.

Rys. 11-102

■ Przeanalizujmy obecnie belkę dwuprzęsłową obciążoną jednostajnie na całej długości przęseł. Gdyby to były dwa przęsła wolno podparte (rys. ll-103a), wówczas momenty zginające przebiegałyby jak na rys. ll-103b, a wartość największego momentu występującego w środku rozpiętości przęseł wyniosłaby, powiedzmy M. Gdybyśmy obciążyli tylko jedno przęsło, to tylko to przęsło pracuje (rys. ll-103c i d). Połączenie ze sobą w sposób trwały obu przęseł daje belkę ciągłą dwuprzęsłową (rys. ll-103e). Przy

[i.iiuni uh* 11111111111| ^,i i.u 1111 u jni ii i miiuj A A A ,/ 1 X./ 1
r b)	t n
c)	""|ir^ą[r;pr L-
[mmii mmmmi
A dl	A A
1 e) xr,nnmiii	""PW

A    A    A

f)	yfftf	tik
			w
9)
A	i		A
h)
pmrat	--—j—__		''.''.'."I

l—................................. ....................¹ "i

A    A    A

^nrTiTTnTTTiTTTiTTT^—

=hk

Rys. 11-103

254