Składniki sarkomeru:
> Odcinek środkowy - anizotropowy (A); podwójnie załamuje światło spolaryzowane, w zwykłym świetle ciemniejszy
> Dwa końcowe odcinki izotropowe (I), pojedynczo załamują światło i są jaśniejsze.
> Cienkie płytki dzielące sarkomer:
• Linie graniczne Z w poprzek substancji izotropowej
• Szeroka strefa H, w środku, której znajduje się wąziutka linia M; biegną przez środek substancji anizotropowej. Pomiędzy niteczkami miozyny w strefie H nie dochodzą niteczki aktyny ciągnące się w tę stronę od linii Z. Strefa H jest szersza podczas biernego rozciągnięcia, zwęża się podczas czynnego skurczu.
W poprzek włókna przebiegają na przemian jasne smugi substancji izotropowej i ciemne anizotropowej. Sarkolema wpukla się do wnętrza włókna i tworzy kanaliki T
prostopadłe do miofibrylli wzdłuż linii Z lub na granicy między prążkami izo- i anizotropowymi. Druga część siateczki sarkoplazmatycznej stanowią kanaliki podłużne L, które biegną wzdłuż miofibrylli między sąsiednimi kanalikami T, tworząc
na końcach rozszerzone pęcherzyki końcowe.
\
Mięsień szkieletowy stanowiący oddzielną jednostkę anatomiczną, składa się z włókien łączących się za pomocą tkanki łącznej (omięsna) w pęczki.
Mięśnie czerwone (powolne) mają mało miofibrylli, dużo sarkoplazmy, mioglobiny i mitochondriów, obficie występują tu naczynia włosowate, przeważają tu procesy tlenowe; wykonują czynności mniej precyzyjne.
Mięśnie białe (szybkie) mają dużo miofibrylli, mało sarkoplazmy, mioglobiny i mitochondriów, mają dużą zdolność do uzyskiwania energii w procesach beztlenowych (fermentacja); łatwo ulęgają zmęczeniu, wykonują czynności szybkie, precyzyjne, ale krótkotrwałe. W organizmie człowieka i ssaków przeważają mięśnie
mieszane.
Skurcz mięśni szkieletowych jest czynnością odruchową bądź zależną od woli, stanowi bowiem odpowiedź na impuls dochodzący po nerwie ruchowym. Mięśnie te pracują tylko w łączności z ośrodkowym układem nerwowym, nie mają bowiem automatyzmu, autonomii skurczów lub napięcia tonicznego.