Nadolski9

wielkimi transakcjami finansów)mi i sprawowali ważne godności państwowe, nic już nic mając wspólnego /. rycerską służbą w kawalerii.

W ciągu III w. n.e. Imperium rzymskie przeżyło głęboki kryzys. U podstaw tego kryzysu leżały przyczyny natury gospodarczo-społecznej, ałe nie bez znaczenia było też pojawienie się na granicach Cesarstwa nowych, groźnych wrogów w postaci Persji odrodzonej, pod rządami dynastii Sasanidów, a także w postaci niektórych ludów germańskich, zwłaszcza Gotów. Ci ostatni, porzuciwszy uprzednio swą skandynawską ojczyznę, osiedli nad brzegami Morza Czarnego, przyswajając sobie tu liczne zdobycze bogatej kultury grecko-sarmackiej, od dawna kwitnącej na tym terenie.

Najważniejszym rodzajem wojska w państwie Sasanidów była ciężka kawaleria, okryta zbroją, walcząca z konia włócznią i długim, ‘prostym mieczem. Ten sam typ zbrojnych, ukształtowany pod wpływem sarmackim, odgrywał czołową rolę w szeregach gockich. I oto okazało się. żc rzymska piechota, która z biegiem czasu utraciła swą dawną bitność i obniżyła poziom świetnego niegdyś wyćwiczenia, nie jest w stanic stawić czoła irnpetyczncj szarży perskich czy też gocko-sarmackich jeźdźców, Władcy Rzymu zareagowali na tę groźną sytuację rozbudową własnej konnicy, formowanej przeważnie z masowo zaciąganych wojowników germańskich. W ten sposób w wojskowości europejskiej piechota na dłuższy czas utraciła dominującą pozycję. Rozpoczęła się opoka przewagi konnicy.

Do ostatecznego ugruntowania te] przewagi walnie przyczyniły się kolejne pustoszące Europę najazdy przybywających ze Wschodu stepowych nomadów', przede wszystkim Hunów i Awarów. Przynieśli oni ze swej środkowoazjatyckicj ojczyzny mistrzowskie opanowanie jazdy wierzchem, ważne zdobycze z zakresu wyposażenia jeździeckiego (np. znajomość strzemion) oraz

li