Obraz0

W przymiotnikach miękkotematowych występowała wygłosowa grupa-bjb, która zmieniała się w -ijb ^ poi. np.: *glupbjb ^ *glupijb ^ poi. głupi.

Ostatecznym efektem rozwoju zakończeń złożonej odmiany przymiotników -bjb,-bjb było więc w języku polskim -y_} -i:

A tr ik	-yjb ^ -y
-bjb ^	1 /II i

b) Jery napięte znajdujące się w śródgłosie wyrazów zmieniały się w -y-, -i-. Nie dochodziło tu do żadnych innych zmian, np.: *bbję> ^ biję, *pbjQ ^ piję, ^mbję ^ myję.

2) Jer po j występował w nagłosie niektórych wyrazów. W takiej pozycji jer wokalizował się w i lub znikał:

Np.:*jbgrati ^ poł. igrać //grać, \*jhskra ^ poł. iskra //skra. Literatura:

1.    KIGr: Rozdz. Fonetyka § 13, 32.

2.    Kon: s. 81—88.

3.    Kur: Cz. I. Rozdz. I, § 7, 8.

4.    Rosp: Cz. I. § 10—14.

5.    Słoński: § 31,42.

6.    Stieber: § 7—13.

7.    Wiecz: § 6, 13—15, 18 punkt 2.

Przegłos

§ 39. Rozwój prasłowiańskich samogłosek e, e na gruncie polskim. Prasłowiańskie e było samogłoską przednią, średnią i płaską. Prasłowiańskie e było samogłoską przednią, niską i płaską. Obie one, podobnie jak wszystkie inne samogłoski przednie, miękczyły poprzedzające spółgłoski (por. § 23—24). Obie te samogłoski zostały odziedziczone przez język polski.

Na gruncie polskim zarówno ps. *e jak i ps. *e przed spółgłoską inną niż zębowa oraz r twarda przeszły w 'ez poprzedzającą spółgłoską miękką lub funkcj olanie miękką, np.:

1) e ^ ‘e: ps. *nebo ^ poi. ńebo, por. s-c-s nebo; ps. *nesti ^ poi.

42