Obraz4 4

H. Lenartowicz (2004) wskazuje na zapewnienie bezpieczeństwa pacjent poprzez profilaktykę zakażeń wewnątrzszpitalnych. Zdaniem autorki zal szpitalnych można uniknąć, jeżeli:

pielęgniarka postępuje ascptycznic. wykonując i asystując przy wyko waniu zabiegów medycznych, używane narzędzia i sprzęt jest jednorazowego użytku bądź sterylizowali zgodnie z zasadami, przestrzegane są okresy ważności sterylizacji, prowadzona jest dezynfekcja sprzętu sanitarnego (kaczki, baseny, miski), odkażany jest sprzęt, aparatura, skażony materiał opatrunkowy, krew.i daliny i wydzieliny, dezynfekowany jest sprzęt w pokojach pacjentów: łóżka i szafki, prawidłowe jest postępowanie z użytą bielizną brudną i z bielizną czystą, prawidłowe jest postępowanie z odpadami kuchennymi, wdrożony jest standard postępowania z preparatem zakażonym i zakażonym chorym, w tym przestrzeganie zasad reżimu sanitarnego, postępowanie z bielizną i materiałem zakaźnym,

pielęgniarki i zespól pomocniczy stosują procedury mycia rąk i śród* ochrony osobistej,

pielęgniarki systematycznie wykonują badania profilaktyczne, kontrolują stan własnego zdrowia i wy konują szczepienia ochronne, w szpitalu zatrudniona jest pielęgniarka epidemiologiczna — zgodnie z ustawą o zakażeniach szpitalnych,

pielęgniarki podwyższają kwalifikacje z zakresu epidemiologii i wdr^r wytyczne zespołu do spraw zakażeń.

5.3.1

Bezpieczeństwo dziecka w szpitalu

Organizując oddziały szpitalne pediatryczne pielęgniarka powinna uwzględnić rozwój fizyczny i psychiczny dziecka. Dzieci w okresie niemowlęcym, poniemowlę-cym i młodszym szkolnym nie są jeszcze przygotowane do zapewnienia sobie bezpieczeństwa.

Do ważnych czynników zapewniających bezpieczeństwo ich rozwoju psychicznego, fizycznego i zapobieganie chorobom należą:

•    ochrona przed chorobami zakaźnymi,

•    zapewnienie, aby klamki w drzwiach umieszczone byty wysoko, a okna się nie otwierały,

•    umieszczanie napisu „na czczo” na łóżeczkach dzieci przygotowanych do operacji,

•    ochrona przed urządzeniami elektrycznymi, poparzeniem gorącymi posiłkami,

•    zaopatrzenie w bezpieczne zabawki, bezpieczne naczynia i sztućce do jedzenia (mogą być plastikowe),

•    zapewnienie warunków do utrzymania optymalnej temperatury ciała dziecka. upewnienie stałej temperatury' w pomieszczeniach, szczególnie w izolatkach.

•    zapewnienie ciepłych ubranek, szczególnie na stopy dziecka, a dla niemowlę, — ubranek jednoczęściowych,

•    wyposażenie łóżeczka do spania w ścianki boczne,

•    eliminowanie z otoczenia dziecka pojemników, torebek plastikowych, którymi dzieci chętnie się bawią; stwarzają bardzo duże zagrożenie dła życia dziecka,

•    przechowywanie leków w bezpiecznych miejscach (szafki zamknięte, tace z lekami zawsze pod kontrolą pielęgniarki),

•    przestrzeganie czasu podawania leków,

•    bezwzględne przestrzeganie dawek leków stosownie do masy ciała dziecka,

•    sprawdzanie danych personalnych przed podaniem leku.

•    nicpozostawianie leków na talerzykach, szafkach,

•    sprawdzanie jamy ustnej dziecka po podaniu leku (czy potknęło leki).

Dodatkowe wyjaśnienia. Dzieciom hospitalizowanym należy pozwolić wziąć ze sobą ulubione zabawki, „jasiek” do przytulania, fotografie czy inne przedmioty przypominające rodziców i najbliższych. Pomoże to im przetrwać trudne chwile i pozwoli osiągnąć poczucie bezpieczeństwa. Choroba i hospitalizacja wpływa na stan psychiczny dziecka, potęgując negatywne emocje, takie jak niepokój, strach, lęk. gniew, złość. Na wzrost poczucia zagrożenia dziecka wpływają dodatkowo osamotnienie, oddalenie od rodziców, brak przyjaciół, ograniczenie aktywności, brak ulubionych zajęć. Zadaniem pielęgniarki jest wzbudzenie zaufania dzieci i zapewnienie im bezpieczeństwa.

Zapamiętąj:

Pielęgniarka i zespól terapeutyczny powinny przejawiać wobec dziecka zachowania, które złagodzą smutek, osamotnienie, strach i lęk przed zabiegami, badaniami diagnostycznymi i procesem leczenia. Należy zatem;

•    zapewnić dziecku obecność bliskich i zapewnić go, że jest przez nich kochane i że nigdy go nie opuszczą.

•    wzbudzać w dziecku poczucie, że w życiu rodzinnym jest potrzebne,

•    wskazać dziecku osobę, która zawsze pomoże w trudnych sytuacjach, np. w trakcie zastrzyku czy przed zaśnięciem; może to być pielęgniarka, opiekunka,

•    ukazywać dziecku, że ma możliwość dokonywania wyboru i wytłumaczyć jego rolę w procesie leczenia,

•    informować dziecko,' na miarę jego możliwości rozumienia, o wszystkich działaniach pielęgniarskich, diagnostycznych i leczniczych,

•    edukować dziecko co do sposobów przystosowania się do choroby i leczenia,

•    realizować indywidualny program psychofizycznego rozwoju.