Obraz4

Rzeczowniki	do XVIII w.	od XVIII w.
Twardotematowe	-e	-e
Miękkotematowe	-i // -ej	-i

3) Stan współczesny

Trwają końcówki odziedziczone: w twardotematowych -e, w miękkotematowych -i.

§ 122, Biernik liczby pojedynczej.

1) Stan wyjściowy

Deklinacja	Końcówka	Przykłady
-a-	-Q	żen-Q, rqk-Q
-ja-	-Q	duś-Q, gospodyń-Q
-i-	-h	kost-B
-er-	-h	mater-t
-u-	-Ł	svekrtv-i>, KoręgBY-Ł

2) Zmiany na gruncie polskim

Rzeczowniki spółgłoskowe (tj. dawne tematy na-i-,-er-, -u-\ mają B = M (por. § 119).

Rzeczowniki samogłoskowe (tj. dawne tematy na -a- // -ja- > odziedziczyły w B końcówkę *-ę, która mogła być krótka łub długa, Krótkie *-p ^ ę, długie ą (por. § 65), co spowodowało pojawienie się w B l.p. rzeczowników samogłoskowych dwóch końcówek: -ę i -ą.

1)    Końcówkę -ę *-ę) miały rzeczowniki zakończone w M l.p. na -a jasne (^ -a), tzn.:

A)    twardotematowe,

B)    miękkotematowe

a)    zakończone na-ca, -ica,

b)    rodzime zakończone na -ja,

c)    niektóre inne.

2)    Końcówkę-^ (^ *-q) miały rzeczowniki zakończone w M l.p. ni -a pochylone *-a), tzn.:

A)    zapożyczone na.-ja,

B)    niektóre inne (por. § 119).

Końcówka-^ od XVI w. stopniowo zanika. Najdłużej, bo do końca XIX w. utrzymywała się w rzeczownikach zapożyczonych zakończonych

106