Obraz3

Rzeczowniki	Końcówki
	do XVIII w.	od XVIII w.
Twardotematowe (tematy na -a-)	-y	-y
Miękkotematowe (tematy na -i-)	-i	-i
(tematy na -ja-, -er-, -u-)	-e // -ej

3) Stan współczesny

Rzeczowniki twardotematowe mają końcówkę-y z dawnych tematów na -a-, rzeczowniki miękko tematowe mają końcówkę -i z dawnych :ematów na -i-

§ 121. Celownik liczby pojedynczej.

1) Stan wyjściowy

Deklinacja	Końcówka	Przykłady
-a-	-e	żen-e, ręc-e
-ja-	-i	duś-i, gospodyn-i
-i-	-i	kost-i
-er-	-i	mater-i
-u-	-i	svekrbv-i, xorQg"bv-i

2) Zmiany na gruncie polskim

W języku polskim zachowały się końcówki odziedziczone: w iwardotematowych -e (^*-e), np.: chacie, głowie, w miękko-tematowych -i, np.: kości, pani, pracy.

Końcówka -e pochodziła z - e_?, które w tematach zakończonych na spółgłoskę welamąwywoływało drugąpalatalizację, np.:męk-a: męc-e, nog-a : nodz-e, much-a : musz-e.

W rzeczownikach miękkotematowych do końca XVII w. trafia się też końcówka -ej zapożyczona z deklinacji złożonej przymiotników (por. § 146), np. dobrej prącej, pięknej paniej.

105