Obrázek (30)

woj owych gospodarki i inwentaryzację majątku narodowego. Projekt powszechnej prywatyzacji w postaci stumilionowych, następnie trzystumilionowych bonów miał ułatwić pełnoletnim obywatelom uzyskanie kredytu na „stanięcie na własnych nogach”. Wałęsa wielokrotnie optował za rozwiązaniem problemu bezrobocia, pomocy dla upośledzonych grup społecznych, m.in. na drodze tworzenia nowych miejsc pracy, efektywnego systemu ubezpieczeń społecznych, zmniejszenia podatków. W tej ostatniej sprawie zanegował w grudniu 1994 r. budżet opracowany przez wicepremiera Kołodkę. Prezydent zachęcał do aktywnej postawy „brania sprawy w swoje ręce”. Odwiedzał załogi zakładów pracy, utrzymywał bliskie realcje ze związkowcami, szczególnie z „Solidarnością”. Na VII Konferencji w czerwcu 1995 r. zachęcał związkowców do zahamowania wpływu postkomunistów i ograniczenia ich władzy i wpływów.

Prezydent Wałęsa w toku swej kadencji spotykał się wielokrotnie z uczonymi, przedstawicielami kultury i sztuki. Powołał do życia wiele organów doradczych, m.in. Radę do Spraw Kultury, Radę do Spraw Mediów i Informacji, Radę do Spraw Nauki. Prezydent opowiadał się za niezależnością prasy, radia i telewizji. Jego polityka w stosunku do KRRiTY zmierzała do utrwalenia niezależności mediów, do przekazywania przez nie obiektywnych informacji. Gdy przewodniczący KRRiTY Marek Markiewicz zawiódł jego oczekiwania i popełnił szereg błędów (m.in. przyznał koncesję POL-SAT-owi, będącemu własnością Solarza — biznesmena o niejasnej przeszłości), odwołał go, co wywołało oburzenie lewicowej prasy oraz UW i UP.

W 1995 r., w związku z wyborami prezydenckimi, Wałęsa zbliżył się do Kościoła i „Solidarności”. Na VII Zjeździe „Soldiamości” Wałęsa wystąpił dwukrotnie; na początku i na końcu zjazdu. W pierwszym swym wystąpieniu powiedział, że „solidarnościowa rewolucja zatrzymała się w pół drogi”. Postkomuniści nie tylko objęli władzę w rządzie, Sejmie, lecz poszerzają swe wpływy, nastąpił partyjny podział łupów. U podstaw ich motywacji nie leży dobro kraju, lecz egoizm i chęć utrzymania i umocnienia władzy. „Solidarność” może udaremnić te dążenia, „powstrzymać niekorzystny rozwój wydarzeń i zrealizować własną wizję Polski”. Pod koniec zjazdu Wałęsa odpowiadał na pytania działaczy. Na pytanie o potrzebę amputacji lewej nogi prezydent odpowiedział, że trzeba odsunąć komunistów od władzy, ale bez podważania zasad demokracji. Wzywał do zmiany metod walki: „Ludzie chcą spokoju, a nie bijatyk”. Aby być skutecznym, trzeba mieć zaplecze: „kończy się czas Janosika”. Podkreślił, że dla zachowania jedności gotówjest wycofać się, nie ujawnił jednak, czy wystartuje w wyborach. Prezydent wraził chęć zawarcia z „Solidarnością” umowy o współpracę i wystąpienia z inicjatywą ustawodawczą w sprawie powszechnego uwłaszczenia. Delegaci powitali i pożegnali Wałęsę gorącą owacją na stojąco.

Wałęsa w połowie 1995 r. wahał się, czy zgłosić swą kandydaturę w wyborach prezydenckich. Czekał na szersze poparcie społeczne. Gdy okazało się, że w sondażach pod-i loszą się jego notowania i że ma poparcie partii prawicowych i sporej części „Solidarności”, w lipcu 1995 r. zdecydował się kandydować.

4

Jakie właściwości psychiczne, a szczególnie cechy struk-I ury Ja, ujawniły się i wystąpiły u Wałęsy w toku prezyden-lury?

4 Już w momencie składania przysięgi, co uszło na ogół uwagi obserwatorów i polityków, Wałęsa wykazał interesują-rą dla pschologa asertywność i niezależność. Oto gdy marszałek Sejmu, Kozakiewicz, próbował, chyba intencjonalnie, obniżyć wagę przysięgi i beznamiętnie czytał jej tekst, Wałęsa przełamując tę tonację dobitnie i głośno powtarzał zdania, .i na koniec powiedział: „Tak mi dopomóż Bóg”.

Tę niezależność, autonomię, podmiotowość przejawiał Wałęsa w toku całej prezydentury. Nie dał sobie narzucić roli prezydenta dostojnego, celebrującego, „pijącego koniak” na rautach, nie dał się wmanipulować w pozycję wyraźnego

59