P1010261

Kadr z filmu Nazc rin; reżyseria: Lui Bunuel, produkcj. Hiszpania 1959

i przestępców. Autentycznego wampira z Dusseldorfu cechowało nienasycone pragnienie krwi ludzkiej i zręczność w praktycznym jego zaspokajaniu. Volta nazywa go hematofilem¹⁶. Najczęściej atakował sztyletem lub nożem w nocy kobiety i dzieci, by pić krew z zadanych śmiertelnych ran. Wracając do domu, jak podkreśla Delorme, uwalniał się od swej osobowości kryminalnej i wampirycznej, jakby zrzucał ubranie, i stawał się całkowicie przeciętnym, normalnym małżonkiem¹⁷. Przyznał się do popełnienia ponad sześćdziesięciu przestępstw. Jego szczegółowe opowiadania halucynacyjne o potwornych czynach posłużyły jako materiał do badań i prac psychiatrów. Jak świadczy jeden z nich, Karl Berg, który napisał rozprawę o wampirze z Dusseldorfu, Kiirten krzyczał podczas procesu do sędziów: „Nie możecie tego zrozumieć, nikt nie może tego zrozumieć”¹⁸. Jego biografia - obok standardowych lektur o Draculi - została zużytkowana jako wyrazisty przykład wampiryzmu w powieści Kinga Miasteczko Salem. Został zgilotynowany w 1931 roku. Volta cytuje przekonanie Montague Summersa, który po egzekucji przez dekapitację innego wampira w roku 1925 zauważył, że ten sposób unicestwiania wampira uchodził zawsze za najskuteczniejszy¹⁹. Wampir z Gałkówka wszedł do europejskich kronik wampirycznych. W ciągu piętnastu lat, poczynając od roku 1952, popełnił siedem „wampirycznych” mor-