słoneczne zmuszała do niepokazywania się w ciągu dnia. Produkując substancji chemiczną, jaką jest porfiryna, chory przekształca tlen w truciznę niszczącą tkankę skórną. Pęknięcia skóry i jej deformacje, nadmierne owłosienie (stąd wilkołaki), rozciągnięcie warg i dziąseł, przez co zęby wysuwają się do przodu, halucynaqe wizualne i słuchowe, zapadanie w głęboką śpiączkę, oto niektóre objawy porfiru. Niedobór jednego z elementów, zawartych w czerwonych ciałkach krwi, mógł powodować rzucanie się na ludzi, aby upić choć trochę brakującego składnika. Obecnie leczy się porfirię, podając hematynę32.
Inną jeszcze hipotezę na temat „chorego wampira” wysunął hiszpański lekarz Juan Gomez-Alonso i opublikował ją w roku 1998 na łamach czasopisma naukowego „Neurology”. Widział on wyraźne podobieństwa między naturą wampirów a zaburzeniami charakterystycznymi dla chorych na wściekliznę. Są to: awersja do jaskrawego światła, do wody, do luster oraz nadmierna aktywność seksualna i wzmożona agresywność. Podczas ataku wścieklizny, wzmagającej popęd do gryzienia, rośnie ryzyko infekcji wskutek przenoszenia wirusa w ślinie. Dracula mógł być zarażony wścieklizną. Legendy o Draculi i opowieści o wampirach zbiegały się w czasie z wybuchami epidemii wścieklizny na Węgrzech i na Półwyspie Bałkańskim33.
Trzeba jeszcze wspomnieć o wyjaśnieniu psychiatrycznym. Lawrence Kay-ton w 1972 roku sądził, że wampiry to osobniki dotknięte schizofrenią, obawiające się zamknięcia, podlegające okresom wycieńczenia i odwrócenia cyklu dziennego i nocnego34.
32 To hipoteza kanadyjskiego biochemika, Davida Dolphina, por. Ten wampir jest naprawdę chory'., „Przekrój” z 15 IX 1985, nr 2101, oraz artykuł M. T. Załogi (na podstawie doniesień BBC News), Zachorować na Draculę, „Gazeta Wyborcza” z 7 V 2002. Mowa tu o hipotezach doktora Michaela Mossa zajmującego się porfirią. Lecouteux powołuje się na badania L Illisa z 1964 roku oraz W. Tikka-nena z 1998 roku (Histoire des vampires..., s. 148).
33 Por. Wścieklizna wampira, „Gazeta Wyborcza” z 26-27IX1998, oraz Chory wampir, „Życie” z 28IX 1998. Również Lecouteux, Histoire des mmpires..., s. 148, uważa tezy Gomeza-Ałonso za nadto pospieszne.
34 Por. C. Lecouteux, Histoire des mmpires..., s. 149.