wprowadzenie do pedagogiki4

^; P. H’;

Formy pracy uczniów

„Dzieci nie są zmuszane do przyłączania się do zajęć grupowych. Dziecko ma prawo do tego, żeby w trakcie takich zajęć kontynuować pracę nad swoim ćwiczeniem. Ma również prawo być wyłącznie obserwatorem zajęć grupowych, nie stając się ich aktywnym uczestnikiem. Jeśli dziecko postanowiło nie brać udziału w zajęciach, nie wolno mu się do nich wtrącać ani w nich przeszkadzać.

V: <: 'i i ^	i Formy pracy uczniów
	■ Dzieci nie zmusza się - ani nawet nie
ii	zachęca — do wspólnego wykonywania
'	ćwiczenia z innym dzieckiem. Przy
	odpowiednio dobranych materiałach i
	skutecznych regułach podstawowych,
ilSili	współuczestnictwo pojawi się w sposób
	naturalny, w tych przypadkach, w
	których jest ono rzeczą właściwą lub
	konieczną

Formy pracy uczniów

Rozwiązania programowe, organizacyjne oparte zostały na psychologicznej wiedzy na temat praw rozwoju dziecka Podstawą pracy pedagogicznej była refleksja nad tym, co interesuje dziecko Narodziny idol pajdocentryzmu

Dziecko, jeśli tego pragnie, może swobodnie „nic nie robić” tak długo, dopóki nie zakłóca zajęć innym. Może uczy się, obserwując jak inni pracują, może rozmyśla lub po prostu odpoczywa”(Ch. Gailoway 1988, t. II, s. 204).

Pajdocentryzm (gr. pais - dziecko, tac, centrum - środek) -kierunek pedagogiczny przyznający dziecku centralną pozycję w procesach edukacji i opierający ten pogląd na przekonaniu o względnej doskonałości jego zadatków wrodzonych. Dlatego pajdocentryzm traktuje wychowanie jako samą tytko opiekę nad samorzutnym rozwojem dziecka, do którego należy dopasować programy, metody i organizacje pracy dydaktyczno-wychowawczej. Jednocześnie pajdocentryzm nie docenia roli nauczyciela i społecznych uwarunkowań edukacji http :ll pl. wikipedla.org/wi ki/

■

Cechy systemu dydaktycznego szkoły aktywnej

Eksponowanie aktywności dziecka, zwłaszcza badawczej, często w naturalnym środowisku Proces kształcenia oparty na rozwiązywaniu problemów, czemu towarzyszyło prowadzenie dokumentacji badawczej przez uczniów, zastępującej podręczniki

Indywidualizacja nauczania z uwagi na potrzeby i możliwości dziecka (treści, programy, przebieg procesu uczenia się, tempo pracy, miejsce pracy) Indywidualna, bądź prowadzona w małych zespołach praca uczniów

Rozwijane twórczej postawy dziecka, kształtowanie zdolności ekspresyjnych

Cechy systemu dydaktycznego szkoły aktywnej

Pozostawieni uczniom swobody w określaniu m.in. treści kształcenia, tempa uczenia się, metod pracy Podmiotowe traktowaniu uczniów Różnorodność materiałów edukacyjnych jako zasobów naukowych

Systematyczna współpraca uczniów z rówieśnikami, rozwój idei samorządności uczniowskiej, zanik konkurencji i walki o stopnie Rozluźnienie systemu klasowo-lekcyjnego Opracowanie programów typu „integracja” - bloki, ścieżki, tematy wiodące.