P1010361

Pieśń pierwsza przynosi wyjątkowy wprost opis szatańsko ironicznego fantazmatu wampirycznego. Zaczyna się on od wskazówki, że trzeba zapuszczać sobie paznokcie przez dwa tygodnie. Następnie zbliżyć się do słodko śpiącego chłopczyka i głaskać go po główce. „A potem nagle, kiedy się najmniej tego spodziewa, zagłębić długie paznokcie w delikatną pierś, lecz tak, żeby nie umarł - bo gdyby umarł, przepadłby widok jego męczarni. Następnie pijemy krew, liżąc rany i przez ten cały czas, który powinien trwać tak długo jak wieczność, chłopiec płacze. Nie ma nic lepszego niż wydobyta w ten sposób jego krew, ciepła jeszcze - może oprócz łez, mających gorycz soli” (55-56). Rozdzieranie ciała do krwi to u Maldorora instynkt świętej zbrodni. Ale przecież chce on być również rozdzierany. Snuje wizje splecenia na całą wieczność z chłopcem, tak by tworzyć jedną istotę, „z ustami przy ustach. Ale nawet w ten sposób nie będę całkowicie ukarany. Będziesz więc bez chwili wytchnienia szarpał mnie zębami i paznokciami jednocześnie. W pachnące girlandy przystroję moje ciało do tej pokutnej ofiary i obaj będziemy cierpieli, ja dlatego, że rozdzierany, a ty, że mnie rozdzierasz” (56). To wyznanie rzuca światło na apostrofę kończącą Pieśń pierwszą: „A ty, młody człowieku, nie ulegaj rozpaczy - masz w osobie wampira przyjaciela, choć jesteś przeciwnego zdania. Jeśli dodasz owada zwanego acarus sarcoptus, od którego dostaje się świerzbu, będziesz miał dwóch przyjaciół” (73). Wampiryczne pożądanie gryzienia do krwi i bycia gryzionym też do krwi zostaje doprowadzone do skrajności; niektórym wydawało się to szkolnym wypracowanym wysileniem w pogoni za oryginalnością.

³⁵ Ch. Baudelaire, Kwiaty żta. Wybór. M. Leśniewska i J. Brzozowski, Kraków 1990, s. 212-213. Dalszy ciąg cytowanej strofy w przekładzie Marii Leśniewskiej brzmi:

1 kołem - i łamanym ciałem,

Jestem i katem, i ofiarą!

³⁴ G. Bachelard, Bestiarium Lautrćamonta. Przełożył H. Chudak, „Pamiętnik Literacki” 1971, z. 2, s. 192 i 197.

³⁷ Por. M. Blanchot, Lautrśamont..., s. 300-304.

Bachelard pisze, że „partie poświęcone wszy potraktowano jako przejaw złego smaku, wywołany przez niezdrową i infantylną potrzebę oryginalności; są one zupełnie niezrozumiałe na gruncie teorii wyobraźni statycznej, wyobraźni form skończonych” (Bestiarium..., s. 195). Potrzeba tu pojęcia wyobraźni dynamicznej.

Pająk jako groźny dla ludzi śmiercionośny wampir pojawia się w filmach grozy, por. Arachnophobia w reżyserii Franka Marshalla (USA, 1990), gdzie przywleczony z wenezuelskiej dżungli pająk sieje spu-