pionizacja3

1)    wzmocnienie mięśni - wszystkich, które są odpowiedzialne za utrzymanie pionowej postawy ciała i czynność lokomocyjną kkd (w niektórych przypadkach kładzie się szczególny nacisk na wzmocnienie mm. obręczy barkowej i kończyn górnych które przejmują częściowo funkcję podporową - chodzenie z zaopatrzeniem, np. w poręczach, o kulach);

2)    doskonalenie równowagi w każdej, stopniowo wyższej pozycji.

2) WŁAŚCIWA NAUKA CHODZENIA:

-    wymaga często stosowania różnych pomocy stabilizujących lub/i odciążających;

-    stabilność tych urządzeń oraz liczba punktów podparcia decydują o ich wartość dla ułatwienia chodu;

-    kolejno nauka chodu obejmuje:

-    chód w podwieszeniu (system Master),

-    chód w wodzie (jeszcze większe ułatwienie to chód w podwieszeniu i w wodzie lub w podwieszeniu i w poręczach lub w wodzie i w poręczach),

-    chód w poręczach,

-    chód z balkonikiem,

-    chód z czwómogami, trójnogami,

-    chód o kulach,

-    chód z laskami (jedna lub dwie pomoce),

-    chód bez żadnej pomocy (dodatkowo stosowanie specjalnych przegródek, śladów kroków namalowanych na podłodze; niezależnie od tego może być wymagana asekuracja ze strony terapeuty);

-    naukę chodzenia rozpoczyna się od wykonywania ruchów jedną kd (przemieszczanie jej w różnych kierunkach), naprzemiennego obciążania kkd i chodzenia w miejscu (wykroki, zakroki).

-    chód w barierkach, z balkonikiem, trójnogami, czwómogami, kulami, laskami: dwutakt, trójtakt, czwórtakt;

-    bardzo ważne jest w nauce chodzenia wypracowanie jak najkorzystniejszych mechanizmów kompensacyjnych zaistniałych utrudnień lokomocyjnych i związanego z tym optymalnego w danym przypadku wzorca chodu przy dysfunkcjach nieodwracalnych;

-    nieodłącznym elementem nauki chodzenia jest wyrobienie umiejętności bezpiecznego padania oraz sprawnego podnoszenia się.

Nauka chodu w barierkach:

-    prowadzenie ćwiczeń w barierkach pozwala na odciążanie, autoasekurację (zwiększenie poczucia bezpieczeństwa);

-    ćw. równoważne sterowane górą (przenoszenie kończyn górnych) i dołem (wykroki, stania na jednej nodze):

-    ćw. z balansem miednicy - prawidłowe obciążanie niesprawnej kończyny;

-    nauka chodzenia z pokonywaniem dystansu (chód czterotaktowy);

-    najczęstsze błędy: skracanie czasu fazy podporu, skracanie długości kroku (w konsekwencji chód krokiem dostawnym);

-    w momencie opanowania chodu czterotaktowego w barierkach przechodzi się do nauki chodu poza nimi.

Chód z balkonikiem:

-    podeszły wiek;

-    nasilone procesy miażdżycowe;

-    inne choroby towarzyszące obniżające wydolność ogólną;

-    zaburzenia równowagi.

Chód o kulach

Wskazania:

-    niepełny zrost kostny;

-    zakaz obciążania kończyny;

-    brak części kończyny przed zaprotezowaniem.

Długość kul:

-    przy dopasowaniu długości kul ważne jest, by pacjent miał na sobie buty, w których będzie chodził;

-    kule łokciowe powinny mieć taką długość, by uchwyt dłoni znajdował się na poziomie krętarza większego k. udowej, a obręcz dla przedramienia leżała 5 - 8 cm poniżej wyrostka łokciowego; wysokości te ustawia się dla pacjenta będącego w niewielkim rozkroku, z kończynami górnymi zgiętymi w stawach łokciowych do ok. 20°;

-    kule pachowe - ich wysokość oznacza się w pozycji leżącej lub stojącej z ramionami ułożonymi równolegle do tułowia; długość ich wyznacza odległość pomiędzy punktem na wysokości fałdy pachowej a podłożem; podczas chodu kule pachowe powinny opierać się o boczną stronę klatki piersiowej, a nie bezpośrednio o doły pachowe.