5600235335

Według art. 380 § 1 k.c. dłużnicy zobowiązani do świadczenia niepodzielnego są odpowiedzialni za jego spełnienia jak dłużnicy solidarni. Natomiast gdy jest kilku wierzycieli uprawnionych do świadczenia niepodzielnego, każdy z nich może żądać spełnienia całości świadczenia. Jednakże w razie sprzeciwu choćby jednego wierzyciela, dłużnik jest obowiązany świadczyć wszystkim wierzycielom łącznie albo złożyć przedmiot świadczenia do depozytu sądowego (art. 381 k.c.).

Treścią stosunku obligacyjnego, podobnie jak każdego innego stosunku prawnego, są uprawnienia, w tym wypadku stanowiące wierzytelność oraz obowiązki zwane długiem, wzajemnie ze sobą powiązane. Przysługujące wierzycielowi prawo podmiotowe to właśnie wierzytelność. Wierzytelność i dług są koniecznymi elementami każdego stosunku obligacyjnego.

Przedmiotem stosunku obligacyjnego jest świadczenie, które polega na stosownym do treści zobowiązania zachowaniu się dłużnika. Zgodnie z art. 353 § 2 k.c. świadczenie może przybrać postać działania lub zaniechania. Niezależnie od tego świadczenie podlega dalszym podziałom, przeprowadzanym ze względu na różne kryteria.

I tak kolejno omówione zostaną:

1.    świadczenia jednorazowe, ciągłe i okresowe

2.    świadczenia podzielne i niepodzielne

3.    świadczenia oznaczone co do tożsamości i oznaczone co do gatunku

4.    świadczenia pieniężne.

ad 1)

świadczenie jednorazowe to takie, których spełnienie wymaga dopełnienia przez dłużnika zachowania wyczerpująco określonego co do rozmiaru i treści bez powiązania z czynnikiem czasu, np. świadczenie sprzedającego polegające na wydaniu rzeczy sprzedanej; co ważne - świadczenia jednorazowego nie należy utożsamiać z pojedynczym zachowaniem dłużnika, gdyż równie dobrze może się ono składać z szeregu czynności i trwać przez dłuższy czas, z tym że upływ czasu nie ma tu wpływu na rozmiar świadczenia, np. świadczenie wykonawcy w umowie o roboty budowlane; świadczenia ciągłe charakteryzują się tym, że zachowanie będące treścią świadczenia musi trwać przez czas istnienia stosunku prawnego, z którego wynika obowiązek świadczenia, przy czym nie jest możliwe wyodrębnienie poszczególnych zachowań, które mogłyby być traktowane jak świadczenia samoistne lub części świadczenia, np. świadczenie wynajmującego w umowie najmu polegające na zapewnieniu najemcy możliwości korzystania z najętej rzeczy przez czas trwania najmu; świadczenia okresowe polegają na tym, że dłużnik ma obowiązek podejmowania wskazanego zachowania regularnie, w z góry określonych odstępach czasu, przez cały czas trwania stosunku prawnego, z którego wynika obowiązek świadczenia, z tym, że owe regularne zachowania nie składają się na z góry określoną co do wielkości całość, np.