Pokaranie karnym3

a.    sprawca w warunkach nieostrożnego działania, nie mając zamiaru popełnienia przestępstwa, swoim zachowaniem zmierza bezpośrednio do jego dokonania, które jednak nie następuje;

b.    tylko, jeżeli przyjmuje ono postać działania - usiłowanie w postaci zaniechania np. czynności służbowych nie stanowi przestępstwa;

c.    sprawca nie uświadamia sobie, że dokonanie jest niemożliwe ze względu na brak przedmiotu nadającego się do popełnienia na nim czynu zabronionego;

d.    żadna z odpowiedzi nie jest prawidłowa.

18.    Za prowokatora w rozumieniu przepisu art. 24 k.k. uważa się osobę, która:

a.    w celu skierowania przeciwko innej osobie postępowania karnego nakłania ją do popełnienia czynu zabronionego;

b.    chcąc, aby inna osoba dokonała czynu zabronionego, nakłaniają do tego;

c.    publicznie nawołuje do popełnienia przestępstwa;

d.    wykorzystując uzależnienie innej osoby od siebie, poleca jej wykonanie czynu karalnego.

19.    Czyn zabroniony jest popełniony umyślnie, jeżeli sprawca:

a.    dokonując czynu karalnego pozostaje w błędzie co do okoliczności stanowiącej jego znamię;

b.    nie mając zamiaru jego popełnienia, popełnia go na skutek niezachowania ostrożności wymaganej w danych okolicznościach, mimo że możliwość popełnienia tego czynu przewidywał;

c.    przewidując możliwość popełnienia czynu zabronionego godzi się z taką możliwością;

d.    sprawca nie chce popełnić przestępstwa, nie przewiduje możliwości jego popełnienia chociaż mógł to przewidzieć.

20.    Ramowy opis czynu zabronionego, którego wypełnienie ( uzupełnienie ) wymaga odwołania się do przepisów innych aktów prawnych stanowi tę część normy karnej, którą określa się jako:

a.    dyspozycję kauczukową;

b.    dyspozycję niezupełną zależną;

c.    dyspozycję niezupełną blankietową;

d.    żadna z odpowiedzi nie jest prawidłowa.

21.    Współdziałający w przestępstwie, który dobrowolnie zapobiegł jego dokonaniu:

a.    nie wypełnia swym zachowaniem znamion czynu zabronionego;

b.    nie podlega karze;

c.    podlega karze, ale sąd obligatoryjnie odstępuje, w tym wypadku, od wymierzenia kary;

d.    podlega karze, ale sąd może wobec niego zastosować nadzwyczajne złagodzenie kary, a nawet odstąpić od jej wymierzenia.

22.    Jeżeli zbiegają się podstawy do nadzwyczajnego złagodzenia i obostrzenia kary, sąd:

a.    stosuje nadzwyczajne złagodzenie kary, zgodnie z zasadą m dubiopro reo;

b.    stosuje nadzwyczajne obostrzenie kary;

c.    może zastosować nadzwyczajne złagodzenie albo obostrzenie kary;

d.    żadna z odpowiedzi nie jest prawidłowa.

23.    Zachowanie osoby, która w obronie koniecznej odpiera zamach na jakiekolwiek cudze dobro chronione prawem, chroniąc bezpieczeństwo lub porządek publiczny, a czyn sprawcy

c.    sprawca przejawił z góry powzięty zamiar dokonania przestępstw objętych ciągiem;

d.    żadna z odpowiedzi nie jest prawidłowa.

47.    Karalność przestępstwa ściganego z oskarżenia prywatnego ustaje:

a.    z upływem roku od czasu, gdy pokrzywdzony dowiedział się o osobie sprawcy przestępstwa, nie później jednak niż z upływem 3 łat od czasu jego popełnienia;

b.    z upływem roku od czasu, gdy pokrzywdzony dowiedział się o osobie sprawcy przestępstwa, nie później jednak niż upływem 2 lat od jego popełnienia;

c.    z upływem 5 lat od jego popełnienia;

d.    z upływem 6 miesięcy od jego popełnienia.

48.    Nie podlega zatarciu skazanie:

a.    na karę dożywotniego pozbawienia wolności;

b.    za przestępstwo pozbawienia wolności połączonego ze szczególnym udręczeniem ofiary, dokonane przez funkcjonariusza publicznego w związku z wykonywaniem obowiązków służbowych;

c.    za zabójstwo;

d.    na karę pozbawienia wolności bez warunkowego zawieszenia jej wykonania za przestępstwo przeciwko wolności seksualnej, jeżeli pokrzywdzony był małoletnim poniżej lat 15.

49.    Pojęcie racjonalizacji kary oznacza:

a.    dyrektywę stosowania wobec recydywistów wyłącznie kar izolacyjnych;

b.    postulat humanitaryzmu karania;

c.    wkładanie określonej treści (określonego uzasadnienia ) w fakt wymierzania kary;

d.    orzekania kary według zasady swobodnego uznania sędziowskiego.

50.    W przypadku kolizji ustaw w czasie:

a.    stosuje się ustawę obowiązującą w czasie popełnienia przestępstwa, chyba że ustawa obowiązująca w chwili orzekania jest względniejsza dla sprawcy;

b.    jeżeli według nowej ustawy czyn objęty wyrokiem przestał być przestępstwem, natomiast stał się wykroczeniem, wówczas skazanie ulega zatarciu z mocy prawa;

c.    jeżeli według nowej ustawy czyn objęty wyrokiem nie jest już zagrożony karą pozbawienia wolności, wymierzoną karę pozbawienia wolności podlegającą wykonaniu zamienia się na grzywnę albo karę ograniczenia wolności, przyjmując, że jeden miesiąc pozbawienia wolności równa się 30 stawkom dziennym grzywny albo 3 miesiącom ograniczenia wolności;

d.    żadna z odpowiedzi nie jest prawidłowa.

9