SAM09

Odstęp PP

Jest to odległość pomiędzy wierzchołkami dwu kolejnych załamków P. W przypadku miarowego rytmu zatokowego odstęp PP jest równy odstępowi RR.

Podstawy teoretyczne; W wyniku różnic potencjałów depolaryzowanych komórek m.s. powstaje tzw. siła elektromotoryczna, która ma określoną wartość i kierunek. Suma sił elektromotorycznych wszystkich komórek m.s. stanowi wypadkową siłę elektromotoryczną zwaną wektorem serca. Powstające w czasie pracy serca napięcie podlega ciągłym zmianom, stąd wypadkowa siła elektromotoryczna, czyli chwilowy wektor serca nie jest wielkością stałą. Jej wartość i kierunek zmieniają się w czasie, co można w przybliżeniu określić na podst. standardowego EKG (najdokładniejszą metodą obrazowania zmian wektora serca jest wektokardiografia przestrzenna).

Kierunek przebiegu wektora siły elektromotorycznej serca w danym momencie powstawania pola elektrycznego nazywamy osią elektryczną. Można określać oś poszczególnych załamków np. P lub T. W praktyce najczęściej oznacza się oś zespołu QRS, czyli kierunek średniego wektora depolaryzacji komór, który nazywamy osią elektryczną serca.

Oznaczanie osi elektrycznej serca - wyznaczając oś elektryczną serca można posłużyć się schematem przedstawiającym trójkąt Einthovena wpisany w okrąg. W tym celu należy wykonać kolejno następujące czynności:

1.    Obliczyć sumę algebraiczną amplitudy załamków zespołu QRS w odprowadzeniu 1. Jej wartość odłożyć na osi I odprowadzenia trójkąta. W wyznaczonym punkcie przeprowadzić linię prostą (a), prostopadłą do osi tego odprowadzenia.

2.    Obliczyć sumę algebraiczną amplitudy załamków zespołu QRS w odprowadzeniu III. Jej wartość odłożyć na osi III odprowadzenia trójkąta. W wyznaczonym punkcie przeprowadzić linię prostą (b), prostopadłą do osi tego odprowadzenia.

3.    Poprowadzić półprostą (c) od środka okręgu przez punkt (z) przecięcia wyznaczonych prostopadłych (a,b).

4.    Odczytać wartość nachylenia osi elektrycznej serca w punkcie przecięcia się półprostej (c) z okręgiem (rozumianą jako kąt (a) zawarty między półprostą (c) a osią I odprowadzenia.