skanuj0011 2

114

S. Bień

Nr 2

Tabela V. Cecha N określająca przerzuty do regionalnych węzłów chłonnych szyi

N0	brak cech przerzutów do regionalnych węzłów chłonnych szyi
Nx	przerzut w pojedynczym węźle po stronie guza, nie przekracza 3 cm w największym wymiarze
N2a '	przerzut w pojedynczym węźle po stronie guza, większy niż 3 cm, lecz nie przekracza 6 cm w największym wymiarze
N2b	liczne przerzuty w węzłach po stronie guza, żaden nie przekracza 6 cm w największym wymiarze
N2c	przerzuty w węzłach obustronnie lub przeciwstronnie do guza, żaden nie przekracza 6 cm w największym wymiarze
n3	przerzut w węźle chłonnym większy niż 6 cm w największym wymiarze
Przy klasyfikacji przerzutów odległych winno być podane miejsce bądź miejsca ich lokalizacji.
	Tabela VI. Cecha M określająca odległe przerzuty nowotworu
Mx	nie można ustalić obecności przerzutów odległych
Mo	brak objawów przerzutów odległych
Mi	obecne przerzuty odlegle

Po określeniu cech TNM możliwe jest zaszeregowanie ocenianego nowotworu do jednej z czterech grup, według stopnia zaawansowania klinicznego. Schemat określający stopień zaawansowania jest identyczny dla wszystkich rejonów' anatomicznych w obrębie górnego odcinka drogi oddechowej i pokarmowej (ryc. 1).

Posługując się udoskonalonym po raz kolejny systemem klasyfikacji TNM musimy, obok jego niewątpliwych zalet, pamiętać też o jego ograniczeniach i wadach. Plan leczenia, czy ocena jego wyników, nie może opierać się jedynie na klasyfikacji TNM, która jest przecież jedynie sposobem ujednolicenia oceny anatomicznego zasięgu choroby nowotworowej.

Ryc. 1. Cztery stopnie zaawansowania klinicznego w raku górnych dróg oddechowych i pokarmowej

w zależności od ustalonych cech TNM