skanuj0017 2

-    Spodobałeś mi się - odezwała się zjawa. - Spójrz przed siebie. Widzisz tę szkatułkę? Pełna jest złota i klejnotów. Oto klucz. Otwórz skrzynkę i bierz tyle skarbów, ile uniesiesz.

Już miał Bolko wyciągnąć rękę, gdy uświadomił sobie, że dłonie ma zajęte.

-    Nie mogę - potrząsnął głową. - Wodę ojcu niosę. Zbierałem ją długo i nie mogę zmarnować.

Świetlista postać zniknęła razem ze złotą skrzynką.

Stary Marcin chciwie spił krople wilgoci z rąk syna i odetchnął z ulgą.

-    Dobrze uczyniłeś! - zadudnił w korytarzu czyjś potężny głos.- Weź kilof i rąb tam, gdzie widziałeś szkatułę, a prawdziwego skarbu się dokopiesz.

Bolko, choć osłabły, zaczął rąbać we wskazanym miejscu. Po kilku uderzeniach poczuł coś jakby deń powiewu. Serce zaczęło mu walić jak młotem. Teraz uderzenia posypały się jak grad, aż do chwili, gdy strumień świeżego powietrza wdarł się do komory.

15