skanuj0064 3

Szaruś opowiedział mu wszystko — jak podsłuchał rozmowę dziada Mrokoty z wiedźmą Strachulą.

—    Burza tylko się zaczaiła — przestrzegał Powietrznego Ptaka. — Nie uciekła naprawdę i chce urwać twój tęczowy ogon.

—    Czekaj, spłatamy jej figla, ty i ja — powiedział Powietrzny Ptak. — Siadaj na moim grzbiecie, nic się nie bój.

Powietrzny Ptak prędko wyfrunął z pieczary, stanął na zboczu góry i szeroko, szeroko roztoczył tęczowy ogon — aż za las.

Błysnęło w dali, zagrzmiało — tó siedmiomilowymi skokami wracała burza z tupotem straszliwym.

Ale nim zdążyła, Powietrzny Ptak zwinął tęczę i uleciał przez błękitne powietrze. Burza hałasowała, hurkotała, szukała, świeciła sobie błyskawicą — nie znalazła go.

Odleciała ze złością i nie wróciła.

Chociaż tęcza świeciła tak krótko, wszystko, co żyje, zdążyło ją zobaczyć i cały świat już wiedział, że wraca pogoda.

Powietrzny Ptak odniósł Szarusia z powrotem pod olchę.

Tylko że to już nie był wcale Szaruś. Powietrzny Ptak rozłożył ogon i jednym ze swoich piór pomalował pióra Szarusia.

Teraz Szaruś jest kolorowy, błyszczący I umie roztaczać piękny, tęczowy ogon. A na każdym piórze ma oko. Tylko chrypki nie udało mu się wyleczyć — coś z niej zostało w jego głosie, ale to nic.

Teraz Szaruś nazywa się Paw.

38