skanuj0095

100 Rozdział 7.

Rys. 7.15. Polaryskop do badań z wykorzystaniem światła odbitego

W przeciwieństwie do metody światła przechodzącego, gdzie model musiał być płaski, co ograniczało w znacznym stopniu zakres badań, w metodzie światła odbitego te ograniczenia zupełnie znikają, model ma kształt rzeczywistego obiektu w wymiarach 3D. Prawo Wertheima w metodzie światła odbitego ma postać:

^£lp ®2p ^— f' ^m>

gdzie: £_lp, £_2p - odkształcenia główne warstwy optycznie czynnej,

f - wartość rzędu izochromy, m - rząd izochromy.

Jeżeli przyjmie się, że warstwa optycznie czynna jest prawidłowo naklejona i dokładnie zespolona z obiektem, zachodzi proporcjonalność odkształceń obiektu i warstwy:

Sip-E2_P=C(£₁„-e₂.₂).

gdzie: £_lp, £_2p — odkształcenie warstwy,

£_Irz, e_2rz - odkształcenie obiektu,

C - współczynnik proporcjonalności zależny od rodzaju deformacji (zginanie, rozciąganie, skręcanie).

Współczynnik C zależy również od rodzaju materiału rzeczywistego oraz ilorazu grubości ścianek obiektu do grubości warstwy tp. Aby wyznaczyć ilościową różnicę naprężeń głównych w obiekcie badanym, należy posłużyć się wzorem: