PODSTAWY TEORETYCZNE
Spoiwa gipsowe i anhydrytowe są zaliczane do spoiw powietrznych. Spoiwa gipsowe, zawierające półwodny siarczan wapnia CaS04- _H20 (gips pól-
wodny), są spoiwami szybkowiążącymi (zazwyczaj poniżej 30 minut). Zalicza się do nich gips budowlany, modelarski i wysokowytrzymałościowy. Spoiwa anhydrytowe, zawierające bezwodny siarczan wapnia CaS04, są spoiwami wolnowiążącymi (kilka - kilkanaście godzin). Zalicza się do nich anhydryt II (z aktywatorami) oraz estrichgips.
Gips znajduje szerokie zastosowanie w robotach tynkarskich, do wykonywania prefabrykatów gipsowych, elementów izolacyjnych, posadzek oraz do I wykonywania budowlanych elementów ozdobnych, form i modeli.
Naturalnymi surowcami do otrzymywania spoiw gipsowych i anhydrytowych są skały osadowe:
• skały gipsowe (tzw. kamień gipsowy, gips surowy), które jako główny składnik zawierają CaS04-2H20; spoiwo powstaje przez prażenie (dehy-dratację) gipsu surowego (rys. 9.1);
• skały anhydrytowe, których głównym składnikiem jest bezwodny siarczan wapnia CaS04 (anhydryt); spoiwo jest otrzymywane w wyniku mielenia tych skał z odpowiednimi dodatkami.
Gips i anhydryt są również otrzymywane w procesie odsiarczania spalin (rys. 9.4). Tlenek wapnia lub węglan wapnia są stosowane jako sorbenty gazów. Powstawanie siarczanu wapnia w tym procesie przebiega następująco:
CaO + SO, + -O, -► CaSO.
76