Uczciwek207

mięśni i samodzielne ruchy tych części ciała mogą sygnalizować powracanie czynności oddechowej. W momencie pojawienia się samoistnych oddechów u porażonego, to ratujący powinien jeszcze ok. 5 razy na minutę wspomagać go swym oddechem, dostosowując się do tempa oddechów porażonego.

W przypadku, gdy samoistne oddychanie nie pojawia się, to należy stosować sztuczne oddychanie aż do wystąpienia pewnych oznak śmierci, tj. plam opadowych, bladości ciała i oziębienia.

Jeżeli nie występują pewne oznaki śmierci, to sztuczne oddychanie należy stosować aż do chwili stwierdzenia śmierci przez lekarza albo też do wyczerpania własnych sił i możliwości. W przypadku, gdy niewydolność oddechowa trwa długo, to należy przygotować innych ludzi do zmiany ratownika.

Gdy pojawią się samoistne i głębokie oddechy a porażony odzyska przytomność, wówczas należy starać się zapewnić mu dostateczną ilość ciepła (okryć starannie całe jego ciało). Należy ułożyć go wygodnie, nie pozwalać wstawać. Można podać rażonemu do picia (łyżeczką) ciepły słodki płyn np. herbatę lub kawę.

Sztuczne oddychanie powietrzem wydychanym ratownika ma wiele zalet, gdyż można ją stosować bez przyrządów, w małej ciasnej przestrzeni, jest łatwa i nie wymaga dużego wysiłku fizycznego ze strony ratownika.

Metody pośrednie

Jeżeli twarz porażonego jest uszkodzona i krążenie krwi trwa, to zaleca się metodę pośrednią Holgera Nielsena. Metoda ta jest bezpieczna w przypadku wystąpienia u porażonego wymiotów. Natomiast przy zastosowaniu tej metody nie można wykony>vać pośredniego masażu serca.

Metoda ta pozwala wprowadzić jednorazowo ok. 220 ml powietrza i jest męcząca.

Porażony ułożony na brzuchu, ręce pod głową. Głowa oparta policzkiem na rękach. Ratownik na jednym kolanie umieszczonym przy głowie porażonego. Stopa drugiej nogi przy łokciu porażonego.

Przy wdechu - porażonego należy uchwycić za ramiona tuż nad łokciami i unieść je ku górze.

Przy wydechu - ręce porażonego złożyć na podłożu, podnieść obie dłonie do łopatki porażonego i ucisnąć klatkę piersiową przenosząc cały ciężar ciała na wyprostowane w łokciach ręce. Tempo oddychania - 10 razy na minutę (co 6 s oddech). Należy bez przerwy obserwować twarz, klatkę piersiową i brzuch porażonego, ponieważ skurcze mięśni i samodzielne ruchy tych części ciała mogą sygnalizować powracanie czynności oddechowej.

Jeżeli u porażonego z uszkodzoną twarzą stwierdzi się zatrzymanie krążenia, to zaleca się stosować metodę Silvestra-Broscha.

Metoda ta pozwala wprowadzić jednorazowo około 270 ml powietrza. Wystąpienie wymiotów u porażonego, stanowi śmiertelne niebezpieczeństwo, gdyż powoduje zalanie treścią wymiotną dróg oddechowych. Przy zastosowaniu tej metody można wykonywać pośredni masaż serca, jest ona jednak męcząca.

Porażony ułożony na plecach. Pod łopatkami podkład zrolowany z miękkiego materiału. Głowa zwisa ku tyłowi. Ratownik na jednym kolanie umieszczonym za głową porażonego. Stopa drugiej nogi dotyka barku. Chwyt za dłonie.

Przy wdechu - wyprostowane ręce porażonego umieścić ku górze i odprowadzić poza siebie aż dłonie dotkną podłoża.

Przy wydechu - ręce porażonego należy przenieść na klatkę piersiową. Skrzyżować je na mostku. Wycisnąć powietrze i wykonać cztery uciski masażu serca. Tempo oddychania - 13 razy na minutę (co 5 s oddech).

We wszystkich metodach bezpośrednich i pośrednich ciągle należy obserwować twarz i zachowanie się porażonego.

Po odzyskaniu przez porażonego zdolności do samodzielnego oddychania, dalsze postępowanie ratownika (ratowników), stosującego metodę pośrednią, jest takie samo jak przy innych wyżej opisanych metodach.

13.6. Pośredni masaż serca

W wyniku zatrzymania czynności serca, zbyt słabych jego skurczów lub wystąpienia migotania komór sercowych ustaje krążenie

389