Untitled78

fo

AY_{d = A}I.±

IS= Al-1.

a

wahaniami tempa wzrostu inwestycji, produktu krajo-

. ..pgularuy¹

^h ^tHniema.

\veg

Popytowy efekt wydatków inwestycyjnych wy_raż_0ny I

gdzie:    “

^A^d ~P^rzytost produktu krajowego brutto zł/ - przyrost wydatków inwestycyjnych,

“    ~ keynesowski mnożnik inwestycyjny określony n_r7,

krańcowej skłonności do oszczędzania.    ^od'vrotnośe

Wielkość tego mnożnika określa, ile razy zwiększv «■ duktu krajowego w stosunku do przyrostu inwestycji ^Pr2yr°^st P^r°-Zakładając w punkcie wyjściowym ogólną równowagę nr„ wykorzystaniu zdolności produkcyjnej, równowaga ta bedzi! ^Pelny™ w procesie wzrostu gospodarczego, jeśli będzie spełniała równo!™³"³

Przy upraszczającym założeniu, że parametry tego równania Si as* stale, równanie to można także zapisać w postaci:

^AI * j~ = o • a.

Wynika stąd ważny wniosek, że równowaga dynamiczna będzie utrzymana, jeśli przyrosty inwestycji z roku na rok będą coraz większe, tak by tempo ich wzrostu było jednostajne.

W przypadku gdy I■8 > Al• pojawi się luka depresyjna i gospodarka tynkowa wkroczy nieuchronnie w fazę recesji gospodarczej.

W przypadku gdy I ■ 8 < Al - pojawi się luka inflacyjna i nastąpi wzrost cen.

W pierwszym przypadku rząd i bank centralny powinny zachęcać do podniesienia tempa inwestowania, w drugim zaś trochę przyhamować nadmierną ekspansję inwestycji, czyli ochłodzić przegrzaną koniunkturę gospodarczą.

Podobnie jak Harrod, również Domar podkreślał, że gospodark kapitalistyczna nie jest w stanie zapewnić ciągłego wzrostu nakładów westycyjnych i dlatego w rzeczywistej gospodarce mamy do czyni

•Utrudnienia.

^1L _vV0 podaże we modele Harroda-Domara sugerują, ze równo-^p0pytOWodarce znajduje się zawsze, według określenia Harroda, „na ,o£^{;i w g}°^Sp _między boomem a załamaniem. ostr^{211 n}°^za _oCjj_creślić, że ani Harrod, ani Domar nie sformułowali teo-^N'^a koniunkturalnego, bowiem nie wyjaśnili mechanizmów obja-fii cyki^u ^ punkty zwrotne w szczytowym okresie koniunktury

I foSsie depresji gospodarczej.

Ta interpretacja wzrostu gospodarczego cieszyła się dużą popułar-• • w latach pięćdziesiątych. Renesans ekonomii neoklasycznej i ro-^,l0^p_Opui^arn°ść monetaryzmu uzasadniająca szkodliwość ingerencji fistwa spowodowały, że na długi czas wyeliminowano keynesowską in-. „,r,^ctn i r\nHrcc7ników i nrnpramów nauczania

13.2

Neoklasyczne teorie wzrostu gospodarczego

W 1956 r. podjęta została przez R. Solowa pierwsza próba sformułowania teorii długookresowego wzrostu gospodarczego w nawiązaniu do dorobku narzędziowego ekonomii neoklasycznej. W uznaniu zasług w stworzeniu podstaw nowoczesnej teoriii wzrostu gospodarczego R. Solow otrzymał w 1987 r. Nagrodę Nobla.

Modele wzrostu gospodarczego opracowane przez R, Solowa

O    Cli Ol Y lici C

^ozeń typowych dla ekonomii neoklasycznej:

_% ^ra^ handlu zagranicznego i wpływu państwa na gospodarkę, ^szystkie ceny są doskonale elastyczne, co odpowiada warunkom • _c°^S^^0nałej konkurencji,

paniki produkcji - kapitał i praca są względem siebie substytu-

135

134