Zdjęcie1904

WIKTOM WSINTHAV»

księciu duńskiemu jechać na studia do Wittenberg! *'• Ale istniał iwzgty drugi Ponieważ Szekspir niejednokrotnie czerpał wątki swe z noweli, styki, która była już znana jego widzom, nie chciał wprowadzać zami?, szania przez poprawianie błędów w szczegółach. Błędy te dodawały opc-wieściom tylko uroku. Wątek tym cudowniejszy się wydawał, tym ter-dziej poetycki. Anachronizmy tym wyraźniej osadzały go w swoistym świecie fikcji, „w państwie romansów i w stuleciu cudownych historii miłosnych” **.

Owa obrona poetyczności Szekspirowskich anachronizmów jak ukl przystaje do Balladyny i współdżwięczy z wywodami przedmowy ii dramatu:

niechaj tysiące anachronizmów przerazi śpiących w grobie historyki* lbł-j nlkarzy: a jeżeli to wszystko ma wnętrzną siłę żywota, jeżeli stworek w głowie poety podług praw boskich, jeżeli natchnienie nie było goiąeh. J ale skutkiem tej dziwnej władzy, która szepce do ucha nigdy wpnćd t* słyszana wyrazy, a oczom pokazuje nigdy, we inie nawet nie widziane ktetr, jeżeli instynkt poetyczny był lepszym od rozsądku, który nieraz tę lob :<i rzecz potępił: to Balladyna wbrew rozwadze i historii zostanie królową pottąt a piorun, który spadł na jej chwilowe panowanie, błyśnie 1 roztworzy aft¹ dziejów przeszłości, [t. 7, s_ 7—8]

„Tysiące anachronizmów”... Tego o żadnym z dramatów Szekspirowskich powiedzieć nie można. Znowu stwierdzić trzeba, że rys w reerpd romantycznej uznany za charakterystyczny dla sztuki dramatycmjj Szekspira — Słowacki szczególnie wyolbrzymił, zwielokrotnił w użyta Poszedł na szarżę, ocierającą się o parodię.

Anachronizmy są nie tylko liczne, ale i jaskrawe, wprowadzone tik, aby biły w oczy. Król Popiel, Gopło — zdawałoby się, że wiemy, gda jesteśmy: w świecie bajecznej, pogańskiej Polski. Bajeczna Polski b jest, ale bynajmniej nie pogańska. Przeciwnie, jest ona mocno wrofeię-ta w obrzędowość chrześcijańską i poeta raz po razu nam o tym przypomina. Grabiec jest synem organisty. „Jezus, Maryja! a tom popad w biedę” — krzyczy, kiedy Goplana przedstawia mu się jako „krćłon fali” (I, w. 509). „Bezprawie gorzej od Mojżesza plagi / Kala tę turnią [...]" (I, w. 53—54) •— mówi Kirkor, opowiadając Pustelnikom o okrucieństwie krwawego Popiela. Balladyna, obejmując wiatkę, de klaruje: „Co miała wyznać, wyznała królowa, / A resztę powie księdza na spowiedzi” (V, w. 388—389). Kanclerz każe jej przysięgać na Jśę-gę praw” i na krucyfiks: „Oto Zbawiciel / Na suchym drewnie kriya

" Ibidem.

m Ibidem, s. 123—124: „im Romanenlande und in dem Jahrfiuńdmt itr W derbaren Liebesgeschichten".

Niputarty” (V. w. 398—390), A gdy piorun zabija królową, zarządza: .Zamiast w koronacyjne bić w pogrzebu dzwony!” (V. w. 588).

Imię, jakim Słowacki obdarzył Pustelnika, to znowu drwina z tra-dycji o legendarnej Polsce. Władcę imieniem Popiel wprowadził do polskiej tradycji historycznej Gall Anonim. Kadłubek zna już dwóch Popielów. I tak pozostało w tradycji na przekazie Kadłubkowym opartej.

Ale jeśli Ich mogło być dwóch, to czemu nie wprowadzić i trzeciego? Będzie więc „król Popiel Trzeci”. Żeby zaś nikt już nie miał wątpliwości co do tego, że to drwina, następcą tego Popiela Trzeciego zostanie Jego brat, noszący identyczne imię, Popiel Czwarty.

Innego rodzaju anachronizmami grają tyrady Filona. Słyszymy w nich o Endymionie, Dianie, Wen erze, Febie, „małżonce Tytana”, Tetydzie, Euro lasie, Apollinie, Orfeuszu, Erebie, Plutonie. Co więcej, okazuje się, ze Pustelnik jest równie dobrze jak i Fil on otrzaskany z mitologią kia- * tyczną. Odpowiada mu przecież kąśliwie: „ty chciwy Akteona wanien”

(I. w. 190).

Obfite aluzje mitologiczne Filona nadają jego wypowiedziom wymyślnie literackie piętno. Imię jego to znów aluzja do tradycji sentymentalnej poezji. Tak barwą stylową swoich skarg, jak i ich sentymentalizmem a outrance Fil on zgrzytliwie kłóci się z potocznymi wyobrażeniami i o pogańskiej, i o rycerskiej Polsce. Tę znów reprezentuje Kirkor, ni to rycerz z bajki, ni to husarz.

Tak wątek tragiczny dramatu jak i fantastyczno-fcomiczny potrafią się doskonale obyć bez postaci Filona. Gra on w dramacie rolę biernego świadka i elegijnego komentatora. W akcję dramatu wciągnięty zostanie dopiero w końcowej scenie sądu: wnosi przed trybunał królewski skargę o zabójstwo Aliny. Ale skargę tę wnosi tylko jako przypadkowy świadek, który natknął się na poszlaki zbrodni. Jest więc w tej funkcji postacią łatwo wymienną. Nie dla tej funkcji Słowacki go wprowadził, ale dlatego, że jego tyrady wzbogacają kakofonię anachronizmów świata dramatu i przez to' odrealniają ów świat Postać jego podkreśla ironiczny stosunek poety do świata przedstawionego w dramacie. I to jest dopiero prawdziwa motywacja obecności Filona w Balladynie.

Ze szczególnie zgrzytllwym anachronizmem mamy do czynienia w przedostatniej scenie (V, 3), w której Kostryn donosi Balladynie, że szkalowali ją i wzniecali opór wśród ludności „Pan burmistrz Kurier i Pismo” (w. 236). Poprzednie anachronizmy mieszały wyobrażenia z różnych rzeczywistości, które jakkolwiek wzajemnie kłóciły się ze sobą, wszystkie odnosiły się do wyobrażeń przeszłości i wszystkie nacechowane były poetycko. Kłócąc się między sobą, godziły się z baśniową atmosferą całości. Tutaj jaskrawy anachronizm, nawiązujący do wyobrażeń świata współczesnego, atmosferę tę niszczy. Na moment zdaje