ćwiczenia 8

się oraz przetwarzanie informacji wzrokowych. Widzenie jest funkcją mózgu, a oczy są tylko jedną z jej części składowych. Dane magazynowane w systemie pamięci oraz przetwarzania ruchu, dostarczają informacji, z których mózg korzysta, tworząc widziany przez nas obraz W przypadku niekompletnych reakcji motorycznych, spowodowanych traumą, informacje potrzebne dla stworzenia nowych obrazów mogą być zniekształcone przez wizje z przeszłości. Często jest to rezultat zaburzeń w układzie przedsionkowym (równowagi). Kiedy poczucie równowagi zostaje odzyskane, szybkość procesów mózgowych oraz integracja sensoryczna poprawiają się. Sprawność w tych obszarach ma szczególne znaczenie dla dzieci z ADHD, dysleksją oraz innymi formami upośledzenia uczenia się.

Dość łatwo jest przywrócić zdrowe odruchy „utracone” na skutek pojedynczego incydentu takiego, jak na przykład upadek z roweru, czy podczas gry w piłkę. A jeśli w normalnych zajęciach wychowania fizycznego nauczyciel posłuży się takimi prostymi pomocami, jak woreczki z fasolą, równoważnia, czy piłki lekarskie, to cała klasa na tym skorzysta. Niemniej jednak, traunia spowodowana upadkiem wymaga stopniowych działań, poruszania się bardzo małymi krokami w kierunku odzyskania pewności siebie i poczucia równowagi. Każde pobudzenie musi się zakończyć fazą uspokojenia, ugruntowania; dopiero potem można podejmować dalsze działania. Niektóre dzieci chcą zagłuszyć swój lęk, zaprzeczyć jego istnieniu, z brawurą podchodząc do ćwiczeń. Ale często kończy się to nadmiernym pobudzeniem, albo nawet ponowną kontuzją i, w rezultacie, jeszcze większym wycofaniem. Inne mogą być sztywne, zamarłe ze strachu, odmawiać w ogóle spróbowania ćwiczenia z użyciem sprzętu. Nauczyciel powinien zatem bardzo delikatnie dawkować kolejne posunięcia, które będą dla dziecka pewnym wyzwaniem - ale nie ponad siły. Kiedy zgłębianie i odzyskiwanie poczucia równowagi odbywa się w taki niespieszny sposób, pewność siebie z czasem wzrośnie, a lęk zamieni się w radosne podniecenie.

Wiara w siebie i równowaga rosną, kiedy dzieci spontanicznie używają swoich kończyn w celu chronienia się, obrony. Dodatkową korzyść stanowi fakt, że kiedy zdają się bardziej na zmysły dotyku, równowagi oraz kinestetyczny - mniej prawdopodobne jest, że będą całkowicie zależeć od wzroku (żeby tę równowagę odzyskać). Oczy są bardziej zrelaksowane, nie muszą się trudzić zbytnią czujnością i mniej się przez to męczą. W efekcie poprawia się synchronizacja gałek ocznych, potrzebna do koncentrowania się na czytanym lub pisanym tekście: energia, która była zużywana na wizualne utrzymywanie równowagi, wykorzystana jest teraz do tych celów. Wiemy też, że aktywność komórek nerwowych wzrasta równolegle z podniesieniem się poziomu trudności; co za tym idzie, zdolność mózgu do przetwarzania informacji zwiększa się, wraz z doskonaleniem się poczucia równowagi.

Poniżej opisąne zostały gry i zabawy, które stosowaliśmy w pracy z dziećmi w Tajlandii, a personel uczył się ich podczas spotkań warsztatowych (z wyjątkiem „Spadochronu”, który jest przedstawiony wyżej). „Kojot / Tygrys goni Królika”, „Udawane Skoki przez Skakankę”, te z grupy „Spadochronu”, oraz „Zabawa Dająca Moc” bardzo pomogły dzieciom w odzyskaniu równowagi, dając im jednocześnie dużo uciechy. Wiele z tych, które skarżyły się na bóle głowy, słabość odczuwaną w nogach i / lub bóle brzucha (z towarzyszącymi im lękami lub objawami depresji), zaczęto odzyskiwać siły witalne doświadczając poczucia „mistrzostwa” podczas gier. Widok ich bezwładnych ciał, które powracały do życia, słodkich, smutnych twarzyczek rozjaśniających się radościąi śmiechem - był dla nas prawdziwie wzniosłym przeżyciem.

L

ROLOWANIE

Potrzebna jest duża piłka plażowa lub gimnastyczna, o rozmiarach dostosowanych do wielkości dziecku; klęka ono przed piłką, a następnie kładzie się na niej brzuchem i klatką piersiową, z rękami zwisającymi z przodu. Pozostali uczniowie stają dookoła, żeby służyć jako oparcie, jeśli zajdzie potrzeba. Nauczyciel kładzie rękę na plecach dziecka i łagodnie popycha je do przodu. Jednocześnie obserwuje, jak chroni się ono przed zsunięciem się lub stoczeniem z piłki. Zwróć uwagę, w jaki sposób czyni użytek z rąk, ramion, klatki piersiowej, bioder, ud, łydek i stóp. Zróbcie to kilka razy, aż dziecko zacznie używać ciała w sposób czujny, ale zrelaksowany. Obserwu j miejsca w jego ciele, które pozostają sztywne, unieruchomione. Jeżeli po kilku próbach nadal nic używa ono niektórych części ciała (na przykład ramion), zaproponuj, żeby sprawdziło, jak to jest - przytrzymać się ramionami. Zwykle to nie jest konieczne, chyba, że odruchy są wyjątkowo „zamrożone”. W miarę jak dzieci się coraz bardziej rozluźniają, spontanicznie zaczynają robić użytek z poszczególnych części ciała.

Odmiana: Przetaczaj dziecko na piłce do tyłu i z boku na bok.

POPYCHANIE

Dziecko siada na tej samej piłce, prosto, ze stopami opartymi o ziemię, rozsuniętymi na szerokość ramion dla uzyskania dobrej stabilności. Dookoła leżą poduszki albo materace. I )waj koledzy staju po bokach ćwiczącego dziecka i, na zmianę, łagodnie popychają je do siebie nawzajem: jeden popycha, a drugi „łapie”, jeżeli samo nie zdoła odzyskać równowagi. Trwa to tak długo, aż dziecko jest w stanie łatwo balansować na piłce. Gdyby mu się zakręciło w głowie, albo poczułoby jakieś inne dolegliwości, przerwijcie i prześledźcie te doznania, aż się na powrót uspokoi.

Odmiana: Kiedy dziecko już sprawnie łapie równowagę, niech zamknie oczy, żeby zwiększyć trudność ćwiczenia.

BALANSOWANIE I RZUCANIA WORECZKA

Potrzebne jest tu urządzenie takie, jak na przykład „Deska Belgau” (rodzaj równoważni sprzedawanej przez firmę Balametrics). Ma ona pod spodem bieguny, których kąt nachylenia można ustawiać, zmieniając w ten sposób stopień trudności ćwiczenia. Dziecko może również eksperymentować, zmieniając szerokość rozstawienia stóp. Kiedy już czuje się pewnie na desce, może się lekko poruszać utrzymując równowagę, zwiększ stopień trudności, dodając element śledzenia wzrokowego, w postaci woreczka z fasolą. Na początek, dziecko ma rzucać woreczek w górę, używając obu rąk, starając się, żeby obydwie połowy ciała poruszały się symetrycznie (cały czas balansując na desce). To ćwiczenie ma polepszyć dynamiczną równowagę i zwiększyć integrację obydwu półkul mózgowych. Prawa i lewa ręka powinny wykonywać takie same ruchy. Następnie powiedz dziecku, żeby przez kilka minut rzucało i łapało woreczek tylko lewą ręką potem - prawą. Na koniec, znów wracamy do rzucania i łapania oburącz. W trakcie rzucania, dziecko ma się starać cały czas kierować czubek nosa w stronę lecącego woreczka; głowa ma się