Zrozumiec Assembler2

iv

Podziękowania:

Wszystkim ludziom, którzy podzielili się swoimi uwagami po pierwszej edycji książki, zwłaszcza Michelowi Covingtonowi, Johnowi Sprungowi i A. Wesley Jones.

Michaelowi Abrashowi, który prowadził mnie przez ciasne zakątki procesora i czyhające tam na mnie pułapki.

Oczywiście Carol, która cierpliwie patrzyła cierpliwie, jak powstawała niniejsza książka i popędzała mnie, kiedy było to konieczne.

(Tak Mr. Byte, tobie też. Siad. Masz kość. Zrobiliśmy to!)

Wprowadzenie

Agonia przed klawiaturą

iym, co zadziwia mnie w programach najbardziej, jest fakt, że nie są one skomplikowane, lecz bardzo proste. Stwierdzenie to może wydawać się szalone, ale trudno. Do dziś pamiętam lekcje gry na pianinie. Moja mama w 1962 roku zapłaciła 600 dolarów za stare pianino i wysyłała mnie przez dwa lata do szkoły muzycznej. Płaciłem 5 dolarów za każdą lekcję. Nie chodzi wcale o to, że byłem opornym uczniem, kocham muzykę i naprawdę starałem się nauczyć grać. Ale po dwóch lalach uczęszczania na lekcje umiałem jedynie zagrać “Camelot" wystarczająco dobrze, by nie zawyły wszystkie psy z sąsiedztwa. 7. całą pewnością mogę stwierdzić, że po nauce gry na pianinie, wszystko, czego chciałem się nauczyć, opanowywałem w bardzo dobrym stopniu (włączając studia inżynierskie i żeglarstwo).

Jeśli umiesz grać na pianinie, bez problemu nauczysz się programować w języku Asemblera. Jeśli nie umiesz grać, nauczysz się programować, jeśli:

■    kiedykolwiek wypełniałeś zeznania podatkowe,

■    kiedykolwiek zmontowałeś huśtawkę ogrodową dla dziecka,

■    kiedykolwiek ugotowałeś składający się z kilku dań obiad dla pięciu osób, przy czym wszystko zostało podane do stołu ciepłe i we właściwej kolejności.

Mimo to do programowania najbardziej podobne jęst granie na pianinie. Tak naprawdę różnic pomiędzy tymi dwiema dziedzinami jest niewiele.