006 (37)

'.tżda zmiana elektryczna zostanie wykryta przez jedno z trzech odprowadzeń. Zmiany elektryczne wykrywa się najlepiej, gdy potencjał czynnościowy ma kierunek równoległy do linii łączącej dwie zapisujące elektrody; zmiany te pozostają niewidoczne, gdy mają kierunek prostopadły do tej linii.

^Tabela 22. Odprowadzenia EKG

Odprowadzenie	Między:	Ruch w górę wskazuje ujemny potencjał:
1	lewym nadgarstkiem i prawym nadgarstkiem	prawego nadgarstka
II	prawym nadgarstkiem i lewą kostką	prawego nadgarstka
lii	lewą kostką i lewym nadgarstkiem	lewego nadgarstka

Odprowadzenie z prawej kostki służy do uziemienia elektrody.

Zapisy powyższych trzech odprowadzeń są podobne, ale nie identyczne; typowy zapis EKG .'/odprowadzeniu pierwszym przedstawia rycina 192.

Linia oddzielająca górną i dolną część elektrokardiogramu nazywa się linią izo-elektryczną. Powyżej tej linii leżą odcinki krzywej ilustrujące jej odchylenia dodatnie (+), poniżej - ujemne (-). Poszczególne załamki elektrokardiogramu oznaczono kolejnymi literami P, Q, R, S, T i U. Odległość między załamkami nosi nazwę odcinków, np. odcinek PQ oznacza odstęp między szczytami załamków P i Q. Odległość między określonymi punktami dwóch kolejnych następujących po sobie krzywych EKG nazywa się odstępem, np. odstęp RR odpowiada odległości między szczytami dwóch kolejnych załamków R.

Na krzywej EKG wyróżnia się dwa zespoły załamków. Zespół przedsionkowy rozpoczyna się od załamka P ilustrującego rozszerzenie się pobudzenia na przedsionki i ciągnie się przez odcinek PQ, mówiący o tym, że pobudzenie rozszerzyło się już na całe przedsionki i są one objęte tym pobudzeniem. Repolaryzacja przedsionków zbiega się z. początkiem zespołu komorowego obejmującego załamki od Q do końca załamka T. Zespół QRS obrazuje rozprzestrzenianie się pobudzenia po komorach. Za-łamek T odzwierciedla repolaryzację komór. Odcinek ST stanowi ilustrację pobudzenia trwającego w komorach. W niektórych tylko przypadkach można jeszcze dostrzec załamek U będący wyrazem repolaryzacji końcowych gałązek pęczka Hisa.

CZYNNOŚĆ SERCA

CZYNNIKI REGULUJĄCE POJEMNOŚĆ WYRZUTOWĄ SERCA

Prawo Starlinga

Ilość krwi w komorze pod koniec rozkurczu nazywa się pojemnością późno-rozkurczową. objętość krwi wyrzucanej z komory podczas skurczu nazywa się pojemnością wyrzutową. Ta ostatnia jest mniejsza niż pojemność późnorozkurczowa, ponieważ podczas skurczu komory nie opróżniają się całkowicie.

411