0000014 (18)

—    elektron krążąc po orbicie stacjonarnej nie wypromieniowuje fali elektromagnetycznej (założenie nie do przyjęcia z punktu widzenia fizyki klasycznej);

—    elektron kosztem energii zewnętrznej może zostać przeniesiony z orbity bliższej jądru (n = k) na dalszą (« = «). Wracając z orbity n na orbitę k zostaje wypromie-niowany kwant o energii

h* = E-E_k    1.12

gdzie:

E„ i Eh - energie elektronu na orbicie odpowiednio n i k.

Wzory 1.10 i 1.11 pozwalają obliczyć promienie orbit stacjonarnych

r_n = ry'n*    1.13

przy czym

r, = -^e°^_r = 0,53 • 10 ¹⁰ m = 0,053 nm -zme-

Można także obliczyć energię elektronu na torze n

E_n =

gdzie A

me*

JiM

1.14

Seria Lymana (k=1)    _Seria Batmera (k=2)_

r>= o° 7 6 5    4    3

Ryc. 1.3. Widmo atomu wodoru: seria K i seria L.

Wzory 1.12 i 1.14 pozwalają obliczyć częstość drgań v odpowiadającą fotonowi wy-promieniowanemu przy przejściu elektronu z orbity n na k

v

1.15

albo częściej w spektroskopii używaną liczbę falową v wypromicniowanej linii widmowej

v =

v

c

1.16

wyrażającej liczbowo, ile długości fal mieści się w długości jednostkowej. Na liczbę falową otrzymuje się wtedy

v = R

gdzie R =

1.17

20