0000016 (14)

Osteoporoza młodzieńcza samoistna

Osteopomsis juveniiis idiopathica rozpoczyna się zwykle nagle, między 5 a 17 rokiem życia (najczęściej 8—12), bólem okolicy lędźwiowo-krzyżowej i stawów kończyn dolnych oraz złamaniami, nieraz licznymi, wykazującymi prawidłowe lub opóźnione gojenie. Choroba trwa 1—4 lata, cofa się bez leczenia całkowicie i bez następstw lub z pozostawieniem zniekształceń miednicy, kręgosłupa i kości długich (zwykle wygięcia szpotawe) oraz z czasowym zatrzymaniem wzrostu.

Radiologicznie stwierdza się cechy rozlanej osteoporozy.

Badania pracowniane — poza ujemnym bilansem wapniowym w ostrym okresie choroby — zmian nie wykazują.

Leczenie farmakologiczne bez rezultatu. W leczeniu złamań powinno się ograniczyć do minimum unieruchomienie; osteotomie korekcyjne po ustąpieniu ostrych objawów.

Ryc. 290. Osteoporosis idiopathica. Chłopiec 6-letni: a — stan po złamaniu prawej kości piszczelowej; b — złamania trzonów kręgowych.

352 WEWNĄTK7.POCHODNE KONSTYTUCJONALNE CHOROBY NARZĄDU RUCHU