0000013 2

14 Rehabilitacja

cvch się uzyskaniem tytułu magistra fizjoterapii, otwierającego drogę do dalszego rozwoju dydaktyczno-naukowego. Prace legislacyjne, zmierzające do uzyskania przez fizjoterapeutów określonych uprawnień oraz autonomii zawodowej, niestety przeciągają się zbytnio.

5.    Terapeuta zajęciowy, nazywany także ergoterapeutą, absolwent medycznego studium zawodowego, szkoły plastycznej lub też innej szkoły średniej o profilu rzemieślniczym. Prowadzone przez tego pracownika zabiegi lecznicze polegają na nauczaniu tzw. czynności dnia codziennego i pomocy w ich wykonywaniu (ang. activity of daily living - ADL). Czynności te, wymagające aktywacji ruchowej i umysłowej, są wykonywane przez pacjenta nie tylko w łóżku, ale i w odpowiednio wyposażonych gabinetach terapii zajęciowej, a nawet w środowisku po-zaszpitalnym (ulica, prowadzenie samochodu itd.). Zajęcia terapii zajęciowej są identyfikowane z tzw. preorientacją zawodową.

6.    Psycholog kliniczny, nazywany coraz częściej neuropsychologiem, magister psychologii ze specjalnością psychologii klinicznej. Wykorzystując testy psychologiczne, ocenia i rozpoznaje stan psychiczny pacjenta. Na tej podstawie stosując odpowiednio dobrane techniki psychoterapeutyczne, pomaga w zaakceptowaniu przez pacjenta stanu zdrowia i stara się kierować jego reakcjami, korzystnymi dla rehabilitacji medycznej, socjalnej i zawodowej. Ciągły rozwój rehabilitacji nie omija zawodu psychologów klinicznych, którzy obecnie specjalizują się już w węższej dziedzinie neuropsychologii, tj. w neurolingwistyce.

7.    Asystent socjalny (ang. almoner, czyli adwokat chorego), absolwent medycznego studium zawodowego lub szkoły średniej o profilu prawniczym. Jest on łącznikiem pomiędzy chorym i jego środowiskiem rodzinnym, domowym, zakładem pracy, gdzie rozpoznaje warunki bytowe, społeczne i zawodowe. Zadaniem tego pracownika jest pouczanie chorego i jego bliskich o przysługujących im uprawnieniach, egzekwowanie tych uprawnień z upoważnienia osoby niepełnosprawnej i torowanie jej drogi do usamodzielnienia się, zdobycia możliwości zarobkowania i osiągnięcia jak najlepszej jakości życia.

8.    Instruktor pracy zawodowej, zazwyczaj nauczyciel, mistrz w określonej dziedzinie rzemieślniczej, zatrudniony w placówce szkolenia inwalidów. Pracownik ten działa w okresie realizacji przez osobę niepełnosprawną programu rehabilitacji zawodowej. Do tej kategorii pracowników należy zaliczyć np. instruktora jazdy samochodem, przystosowanym do prowadzenia przez osobę niepełnosprawną.

9.    Technik ortopedyczny, absolwent pomaturalnej szkoły techników ortopedycznych bądź innej stosownej placówki. Pracownik ten dopasowuje do potrzeb chorego zlecone przez lekarza obuwie, aparaty ortopedyczne, protezy, sprzęt i urządzenia rehabilitacyjne oraz inne różne produkty przemysłu rehabilitacyjnego. Produkty te wspomagają proces rehabilitacji, zwiększają samodzielność osoby niepełnosprawnej w czasie choroby, a także w środowisku domowymi i społeczeństwie, poprawiając tym samym jakość życia.

10.    Pedagog specjalny, nauczyciel przygotowany do pracy z dziećmi niepełnosprawnymi zarówno fizycznie, jak i psychicznie. W warunkach szpitalnych pracownik ten prowadzi nauczanie tzw. przyłóżkowe i organizuje egzaminy. Pedagodzy specjalni pracują także w zakładach rehabilitacyjnych dla dzieci i młodzieży, w zorganizowanych tam przedszkolach, szkołach ogólnokształcących lub sprofilowanych zawodowo. Należy w tym miejscu powiedzieć, że obecnie nawet w „normalnych” szkołach powszechnych, średnich czy wyższych, uczą się osoby niepełnosprawne, nawet z najcięższymi postaciami inwalidztwa (ofiary przebytych chorób i urazów), które pomimo całkowitego uzależnienia od pomocy innych osób, osiągają wyniki nauczania często lepsze niż ich koledzy pełnosprawni.

11.    Kapelan, duchowny, wspierający moralnie chorego w trudnym okresie choroby i rehabilitacji, zaspokajający jego potrzeby religijne.

1.6. Reinżynieria w rehabilitacji

Rehabilitacja i fizjoterapia XXI w., wchodząc w nową epokę przemian społecznych i odkryć w medycynie, stanęły wobec wezwań, jakie stanowiły globalizacja, odkrycie genomu człowieka i komórek macierzystych. Nieustannie jest rewidowana i wzbogacana wiedza o człowieku. Ważne staje się poszukiwanie standardowych metod postępowania medycznego w konkretnej sytuacji. W 1993 r. zostało wprowadzone do języka biznesu pojęcie reinżynierii, po publikacji książki autorstwa Michaela Hammera i Jamesa Champy’ego pt. Reengineering the Corporation, która stała się w USA bestselerem. Ich zdaniem, reinżynieria polega na przemyśleniu wszystkiego od podstaw i na radykalnym przebudowaniu działalno ści po to, aby osiągnąć istotną poprawę krytycznych, podstawowych mierników sprawności, takich jak: koszt, jakość, poziom i szybkość obsługi. W warunkach, jakie zaistniały w naszym kraju w następstwie przemian politycznych i społeczno -ekonomicznych, przeniesienie koncepcji reinżynierii do systemu rehabilitacji