IMG@07 (2)

Walter Laqueur

się w wielu zawodach, którzy wypracowali sobie drogę do klasy średniej i którzy wydostali się z gett. Wspomniano już wcześniej, że podczas gdy wielu młodych mężczyzn uskarża się na dyskryminację (np. „Jakie mam szanse z moim nazwiskiem i adresem?")/ niewiele kobiet wysuwało podobne zarzuty: Ich nazwiska i miejsca zamieszkania nie stanowiły przeszkody nie do przejścia. Jednakże te, którym się powiodło, wciąż należały do mniejszości. Musiała istnieć jakaś cecha mentalności osób, które miały poczucie marginalizacji, utrudniająca im osiągnięcie życiowego sukcesu.

Kolejne francuskie rządy bez większego powodzenia próbowały wpłynąć na rozwój wewnątrz muzułmańskiej społeczności. Z kilkuset imamów jedynie 4 procent miało obywatelstwo francuskie, wielu innych w ogóle nie znało francuskiego lub w niewielkim stopniu, a dziesiątki z nich za swoją misję uznawały otwarte podburzanie przeciwko władzy. Z jednej strony rząd francuski doprowadził do deportacji osób naruszających prawo w najbardziej rażący sposób, a z drugiej strony udzielił dotacji na budowę meczetów, co w przeszłości finansowane było przez Arabię Saudyjską oraz inne zagraniczne rządy.

Władze nie znalazły jednak partnera do dyskusji. Istniało wiele ugrupowań, ale nie było żadnej głównej organizacji reprezentującej muzułmanów we Francji. W końcu z rządowej inicjatywy w 2002 roku założono Francuską Radę Kultu Muzułmańskiego (Conseil franęais du culte Musulman, w skrócie CFCM), która składała się z różnych centralnych i regionalnych ugrupowań muzułmańskich. Przyniosło to jednak rządowi pewne rozczarowanie, gdyż niekończące się debaty nie prowadziły do żadnych decyzji ani działań. Wreszcie w 2005 roku rząd Francji powołał jeszcze jedną organizację centralną do budowy i utrzymania meczetów, szkolenia duchownych i nauczycieli religii, a także do innych podobnych celów. Czas pokaże, czy nowa organizacja będzie skuteczniejsza od CFCM.

Najbardziej wpływową organizacją muzułmańską we Francji w ciągu ostatnich dwudziestu lat pozostawała Union des Organisa-tions Islamiques de France (UOIF), której orientacja, ogólnie rzecz biorąc, jest zbieżna z Bractwem Muzułmańskim (zakazanym w większości krajów arabskich). Oficjalnie UOIF nie ma żadnego związku z bractwem ani jakimkolwiek ekstremizmem w innej formie, ale według statutu „działa na rzecz zaspokajania zapotrzebowania religijnego, kulturalnego, społecznego i humanitarnego muzułmanów we Francji, uczestnicząc w budowaniu indywidualnej i wspólnej świadomości w kierunku odpowiedzialnej i pozytywnej integracji".

Migracje

W rzeczywistości UOIF jest organizacją polityczną blisko powiązaną z szejkiem Qaradawim, wpływowym duchownym z sieci telewizyjnej Al-Dżazira, stojącym na czele Europejskiej Rady do spraw Fatw i Badań, będącej przykrywką dla Bractwa Muzułmańskiego, która niegdyś miała siedzibę w Wielkiej Brytanii, a obecnie mieści się w Dublinie. Qaradawi uznany został za osobę niepożądaną w Stanach Zjednoczonych, gdy odkryto jego powiązania z bankiem Al-Ta-qwa, instytucją należącą do kręgu przykrywek Al-Kaidy i Hamasu. Qaradawi i jego francuscy zwolennicy utrzymywali, że są orędownikami praw kobiet w islamie, ale jednocześnie propagowali zamachy samobójcze, siali antyżydowską propagandę i nawoływali do dżiha-du. W tym samym czasie, aby uniknąć konfliktu z władzami, UOIF i ugrupowania sprzymierzone ogłosiły, że potępiają antysemityzm i „sprzeciwiają się, w imię islamu, przenoszeniu obcych konfliktów na terytorium Francji". UOIF, chociaż nie jest organizacją terrorystyczną, angażuje się w polityczną propagandę głoszącą dość radykalną wersję islamu.

Nieco bardziej umiarkowana organizacja to Fćdćration Nationale des Musulmans de France (FNMF), która jest (albo była) wspierana przez rząd Maroka. Oprócz tego istnieją dwie organizacje tureckie i kilka afrykańskich organizacji muzułmańskich. Nadal znacząca jest również pozycja wzniesionego w latach dwudziestych Wielkiego Meczetu w Paryżu, na którego czele stoi obecnie Dalii Boubakeir - ze względu na przywilej wystawiania świadectw halal (certyfikatów wydawanych przez władze religijne, potwierdzających, że żywność została dopuszczona przez prawo islamu).

Są to wszystko organizacje niewielkie lub bardzo małe, zrzeszające dostojników reprezentujących prawdopodobnie nie więcej niż 10-20 procent francuskich muzułmanów. Jednak uzyskały one legalność i wpływy dzięki temu, że francuski rząd chciał uznać je za głównych partnerów wśród ludności muzułmańskiej. Pierwotnym zamierzeniem francuskiej inicjatywy było wzmocnienie bardziej liberalnej, europejskiej wersji islamu, ale w rezultacie organizacje te umocniły bardziej konserwatywne, a nawet radykalne siły. Jednocześnie nie wiadomo było, czy na przykład w Wielkiej Brytanii dostojnicy ci mają rzeczywisty wpływ na młodsze pokolenie w swym gronie.

Jak bardzo religijni są francuscy muzułmanie? Według sondażu z 2001 roku 36 procent uważa się za praktykujących wyznawców, lecz jedynie 20 procent uczestniczy w piątkowych modlitwach w meczecie, a zaledwie 33 procent codziennie się modli. Jednak 70 procent dochowuje postu w ramadanie. Porównanie z podobnym badaniem z 1994 roku wykazuje wzrost z 10 do 20 procent, ale wygląda na to,

51